Niezwykły dar. Diana Palmer

określenie. Próbuję. – Greg przytaknął z krzywym uśmiechem. – Mam jeszcze dwie takie sale – mruknął, przyglądając się Tankowi. – Jak myślisz, dlaczego się nie ożeniłem?

      – Cóż. Niewiele znam kobiet, które chciałyby mieć w domu wilka – zachichotał Tank. – Nawet takiego w klatce.

      – W sąsiedniej sali mam pumę, fretkę i parę skunksów. Są ofiarami sideł – westchnął. – Kruk trafił tu w drodze wyjątku. Zwykle zajmuję się ssakami.

      – Jak do ciebie trafił?

      – Przyniosła go przerażona matka chłopca. Ojciec raczej był dumny, że dzieciak trafił ptaka w locie – oznajmił, kręcąc głową.

      – Dobrze, że przynajmniej ona się opamiętała. Lubię strzelać do ruchomego celu, ale używam rzutek, a nie zwierząt. No, poza jeleniami w sezonie łowieckim – wyznał szczerze. – Uwielbiam dziczyznę.

      – Ja też – zgodził się Greg. – Ale to inna historia. Wyginą z głodu, jeśli nie zmniejszymy ich populacji. Dostajemy pozwolenie na odstrzał ograniczonej liczby sztuk. Ale obcym tego nie wyjaśnisz. Dla nich mordujesz Bambiego.

      – Bambi może cię zabić rogami albo celnym ciosem kopyta.

      – Dorosłe samce są szczególnie silne i bojowe.

      – Myślisz, że wiewiórka przeżyje?

      – Jeśli nie, to nie z mojej winy – oznajmił Greg z uśmiechem. – Uwielbiam zwierzęta.

      – Może kiedyś znajdziesz kobietę, która będzie podzielała twoją pasję.

      – Albo i nie – westchnął weterynarz, wzruszając ramionami. – Dostałeś tę wiewiórkę od Merissy Baker, prawda?

      – Tylko bez głupich komentarzy o czarach – zastrzegł Tank.

      – Nie zamierzałem mówić nic takiego. Chodziło mi o to, że dziewczyna ma podejście do zwierząt – uściślił. – Kiedyś przyniosła mi węża, którego uratowała, narzekając, że opatrunek się zsuwa – oznajmił i gwizdnął. – To był największy grzechotnik, jakiego w życiu widziałem. Przy niej był potulny jak baranek, ale kiedy tylko się zbliżyłem, próbował mnie zaatakować. Mimo to opatrzyłem go i opiekowałem się nim, dopóki nie wrócił do zdrowia, a potem wypuściłem na wolność.

      – Mówiła mi o tym – zaśmiał się Tank. – Ma prawdziwy dar.

      – Rzeczywiście. Wśród Czejenów są ludzie, którzy potrafią uspokoić dzikie mustangi dotykiem i głosem. Może teoria o tym, że wszystko ma duszę, jest prawdziwa? – zastanowił się.

      – Muszę już iść – westchnął Tank, nie wiedząc, co innego mógłby powiedzieć.

      – Tak tylko myślałem na głos – zaśmiał się Greg. – A twojej wiewiórce nic nie będzie. Może dobrze byłoby po wyzdrowieniu wywieźć go bardziej na północ, żeby nie wrócił do zabaw z kablami Merissy?

      – O tym samym pomyślałem!

      Tank wrócił do domu rozbawiony historią z wężem.

      – Co się tak szczerzysz? – chciał wiedzieć Mallory.

      – Merissa zawiozła kiedyś węża do lecznicy Grega Barnesa.