Drzewo życia. Louis de Wohl

i Konstantynie, dopóki nie zostanie sam; że musi obserwować cesarza – nieobliczalnego, wybuchowego starego człowieka, który mógł przyznać dowództwo Galeriuszowi lub Mamertinusowi, albo nawet swemu synowi, choć ten nie miał doświadczenia – i że odbicie Brytanii było jego sprawą i nikogo więcej. Wiedział, że to nie będzie łatwe: przez kilka minut zastanawiał się, czy nie poprosić o zgodę na natychmiastowy powrót, z taką ilością wojska, jaką mógłby dostać, i dowolną liczbą dostępnych statków – sześcioma, trzema lub nawet jednym – popłynąć do Brytanii, przybić gdzieś na północno-zachodnim wybrzeżu, gdzie się go najmniej spodziewano, a potem zobaczyć, co można zrobić. Gdyby był tam jeszcze Kurio ze swoimi ludźmi, mogliby połączyć siły i pomaszerować na południe – ale to wszystko zakrawało na czyste szaleństwo. Stawiał dziesięć do jednego, że Karauzjusz rozmieścił teraz wszędzie swoich szpiegów, że donoszą mu o każdym statku mijającym Słupy Herkulesa i że jego statek czy statki napotkałyby czekającą na nich flotę Karauzjusza. A ta była przecież najlepsza w Rzymie! Poza tym Kurio nie był człowiekiem zdolnym do długotrwałej walki i nawet gdyby chciał, nie doszedłby daleko z garstką swoich ludzi.

      Nie, nie można było odbić Brytanii wyłącznie kawalerską fantazją.

      Siedząca naprzeciw niego dziewczynka uderzyła pią­stką w stół.

      – Jestem Fausta – powtórzyła. – Jestem ważna. Nie rozumiesz? Zostanę cesarzową, kiedy dorosnę.

      – Ciii, kochanie – powiedziała łagodnym głosem Teodora, rzucając Konstancjuszowi przepraszające spojrzenie.

      – Ale to prawda – zaprotestowała Fausta. – Wiesz, że to prawda. Będę cesarzową. – Nie odrywała wzroku od Konstancjusza. – A kiedy zostanę cesarzową – ciągnęła – wyjdę za ciebie.

      Teodora parsknęła śmiechem.

      – Co ona powiedziała? – zapytał cesarz z ustami pełnymi skowronków i grzybów. Teodora powtórzyła, ku zakłopotaniu zarówno Fausty jak i Konstancjusza, a Maksymian uśmiechnął się, taksując wzrokiem byłego legata południowej Brytanii.

      – Obawiam się, że wtedy będę dla ciebie o wiele za stary – rzekł Konstancjusz. – Poza tym mam żonę, wiesz.

      – Nie szkodzi – odparła wielkodusznie Fausta.

      Teraz wszyscy się roześmiali – oprócz Teodory, na której ślicznej twarzy pojawił się nawet cień lęku. Pochyliła się.

      – Twoja... żona jest w Brytanii?

      Skinął głową.

      – Moja żona i mój syn.

      Szybko odwróciła wzrok. Niewolnik stojący za jej krzesłem przysunął amforę z winem, ale podniosła dłoń w odmownym geście. Kiedy znów zwróciła się do Konstancjusza, w jej oczach lśniły łzy.

      – Biedaku – powiedziała. – To musi być dla ciebie straszne!

      Konstancjusz zapatrzył się przed siebie.

      Watyniusz przewrócił swój puchar z winem i zaczerwienił się ze złości, kiedy Galeriusz roześmiał mu się prosto w twarz.

      Cesarz, wciąż zajadający z niezmniejszonym apetytem, przyjął to ze spokojem. Nikt nie wiedział, co naprawdę myśli.