Łagodne światło. Louis de Wohl

zbladł... Ręce mu drżały. Ale bez wahania skłonił się głęboko i skierował w stronę drzwi. Zatrzymał się w progu, bo brat Jan wymówił jego imię.

      – Tomaszu, synu, czy przyznasz, że moje argumenty są przekonywujące?

      – Nie, ojcze – odparł cicho młodzieniec.

      Dominikanin postąpił o krok naprzód.

      – Przyznasz przynajmniej, że są dość silne, by skłonić cię do przemyślenia sprawy przez jakiś czas... powiedzmy, przez tydzień? Nie? No to przez dzień.

      – Nie, ojcze – odrzekł Tomasz równie cicho jak przedtem.

      Oczy brata Jana zwęziły się.

      – A na czym, jeśli wolno spytać, opierasz swoją odpowiedź?

      – Na słowach Naszego Pana – odparł Tomasz z niewzruszonym spokojem. „Przyszedłem poróżnić syna z jego ojcem, córkę z matką, synową z teściową; i będą nieprzyjaciółmi człowieka jego domownicy. Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien”.

      – A dlaczego – zagrzmiał brat Jan – nie powiedziałeś tego, gdy pytałem, czy moje argumenty są dla ciebie przekonywujące?

      – Bo nie pytałeś wtedy o moje powody, ojcze.

      Z oczu brata Jana strzeliły błyskawice.

      – Bracie Tomaszu: dostaniesz habit jeszcze dzisiaj.

      – Porozmawiasz z ojcem przełożonym w mojej sprawie? – zapytał Tomasz głosem drżącym z radości.

      – Nie trzeba – odrzekł łagodnie brat Jan. – Ja jestem przełożonym generalnym zakonu.

1 Cytaty zaczerpnięte z O wolnej woli św. Augustyna, tłum. Anna Trombocka, w: Pisma filozoficzne, t. 3, Warszawa 1953, ks. II, 2, 6, s. 115 – przyp. tłum.