Atropos. Federico Betti

çfarë do ishte më mirë: sigurisht të mos i jepte shumë rëndësi aksidentit të ndodhur, duke marrë shkas edhe nga reagimi i sapo bërë, do ta bënte situatën shumë më pak problematike sesa të shfaqte turp ashtu siç ia kishte kërkuar ai njeri që kishte guxuar të bërtiste para të gjithëve aty brenda sallës së gjyqit.

      Në fund, Paliarini u ngrit nga karrigia që përdorej për ata që pyeteshin dhe me hap relativisht të shpejtë u pozicionua në krah të avokatit, por pa shfaqur ndonjë shenjë që t’i linte të kuptonte atij njeriu të panjohur që bërtiti në sallë se kishte goditur në shenjë.

      Dëgjesa nuk konkludoi në ndonjë gjë përfundimtare, në pritje të një tjetre në një datë të mëvonshme.

      Avokati e shoqëroi deri sa doli, për të shmangur ndonjë episod të pakëndshëm si ai që ndodhi në sallë, pastaj i tha që do ridëgjoheshin së afërmi për t’u takuar sërish dhe të vendosnin mbi hapat që do ndiqnin deri në dëgjesën e ardhshme.

      Inspektori Xamanji dhe agjenti Finoki u nisën bashkë për të folur me punëdhënësin e Luçia Mistronit.

      Vajza punonte te Piazzi & Co. si nënpunëse zyre dhe merrej me kontabilitetin.

      Pasi folën me recepsionin, të dy u ftuan të uleshin në kolltuqet prej lëkure që gjendeshin para dhe, pak minuta më vonë, u pritën nga drejtori i firmës.

      Ishte një burrë tek të pesëdhjetat, me pamje shumë të thjeshtë dhe me qëndrim as të bezdisshëm dhe as arrogant, i cili shfaqi kënaqësi që t’i ndihmonte funksionarët e policisë në punën e tyre.

      â€œMe çfarë aktiviteti merreni, saktësisht?”, pyeti Xamanji.