Gevaarlijke Dingen. Amy Blankenship

zei Chad begrijpend en vond het niks van wat Trevor zojuist had gezegd. Moest hij begrijpen dat het paranormale meer rechten had dan de mensen? Misschien was hij een beetje bevooroordeeld, maar hij was een van die mindere mensen.

      Trevor schudde zijn hoofd, "De menigte zal niet helemaal gek worden en de FBI aanvallen. Trouwens, als de wereld erachter kwam over de weerwolven, zouden ze de volgende in de rij zijn om uitgeroeid te worden en de weerwolven weten dat. De laatste keer dat ze zichzelf uitlieten, werden ze bijna met uitsterving bedreigd.”

      "Laat me even bellen en kijken of we volledige jurisdictie hebben over de zaak Valachi," bood Zackary aan. "Als we dat doen, dan hebben we de vrije teugel en kunnen we iedereen werven die volgens ons gekwalificeerd is." Hij wierp een blik op de groep, wetende dat bijna iedereen in de kamer goedgekeurd zou worden en immuniteit zou krijgen, hoe de zaken ook waren.

      â€œWeet iemand wat Micah reed op de dag dat hij verdween?” Vroeg Chad. "Ik kan een spoor volgen van mijn patrouillewagen en er een APB voor inzetten."

      â€œZijn motorfiets,” wierp Alicia in toen haar ogen groter werden toen ze eraan dacht dat ze tegen Warren had gezegd dat ze diezelfde motorfiets had bereden in de stromachtige nacht. Zij wierp een blik op hem en zuchtte opgelucht toen hij gewoon naar haar knipoogde.

      Nick deed zijn duit in het zakje en zei: "Ik ben er helemaal voor om weg te blijven van Misery maar de vampiers fokken voor haar en we kunnen dat niet hebben."

      â€œIedereen heeft een ongediertebestrijdingsplicht,” stemde Warren in.

      "Niet iedereen die ik hoop," keek Trevor richting Envy.

      Zackary stapte discreet voor Trevor om de verhitte blik te blokkeren die Devon zijn vriend gaf. "Ik denk dat het ook tijd voor ons is om een paar gunsten in te roepen en meer van het team in dit gebied te krijgen."

      â€œBedoel je dat er meer rondloopt?” Vroeg Steven.

      Zachary stak zijn handen in zijn zakken en kantelde zijn hoofd een beetje. De zachte gloed van het licht op zijn blonde, puntige haar toen hij grijnsde: “Sorry dat ik je teleurstel, maar er is maar een van mij. Ik wilde mezelf klonen, maar de angstige leider hier staat het niet toe,” zei hij en wees met zijn duim richting Trevor.

      "Hou je kop en doe die telefoontjes," riep Trevor uit. “Als er nog zo’n één als jou zou rondrennen, zou Angelica hem vermoorden om te zeggen dat ze eindelijk was geslaagd.”

      Zachary's uitdrukking kreeg een geglazuurde kwaliteit. "Oh, om geplaagd te worden door die prachtige Doc Martin's die ze verborgen houdt in haar kast."

      Trevor maakte een onstuimige stap richting zijn teamgenoot en Zachary rende onmiddellijk om de bar heen om zich achter Kane te verschuilen.

      â€œIs er een reden waarom je me als schild gebruikt?” Vroeg Kane.

      "Ja," riep Zachary uit. "Geef me een minuut en ik zal er een bedenken."

      Kane grijnsde: “Geef me een minuut en ik zal lang genoeg thuis blijven om mijn Doc Martins te vinden.”

      Zachary liep terug van Kane met zijn handen omhoog. "Whoa daar, ik ben hetero."

      "Zachary!" Schreeuwde Trevor.

      "Oké, oké," zei Zachary en haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn. "Goh, omringd door mensen zonder gevoel voor humor… Angelica zal van dit stel houden."

Hoofdstuk 4

      Kane leunde een paar meter achter Michael tegen het kruis en staarde uit over de stad, zich afvragend waar Misery zich verschuilde of dat ze zelfs nog in de stad was. Er was een hele wereld voor haar om te terroriseren, maar karma was een bitch en dus waren er instincten die hem vertelden dat ze niet ver was gegaan.

      Hij stelde zich voor dat ze als een rottend lijk over het trottoir liep en vervolgens een rilling onderdrukte bij het beeld van het gekke kleine meisje en besloot dat het lijk minder griezelig was. Door de eeuwen heen had hij momenten gezien waarop volwassen vampiers kinderen hadden bekeerd.

      Wat velen van hen nooit hebben geleerd, was dat kinderen vaak vromer waren dan hun ‘volwassen’ ouders en werden ze gedood door de hand van de volwassene of het kind doodde degene die hen bekeerde. Hij moest toegeven dat een vrouw die de vampierboeken schreef het juiste idee had.

      Hij hoopte dat degene die de demon-expert Trevor had genoemd wist wat ze deed… maar hij betwijfelde het.

      De herinnering aan de demon was wat hem ertoe had geleid om op Michael te passen… en het zou hem ervan weerhouden Tabatha te besluipen nu ze terug was in de stad. Het nam een enorme hoeveelheid wilskracht om dit niet te doen. Alleen met haar in dezelfde kamer geweest zijn, was fysieke pijn… pijn waarvan hij wist dat hij het niet veel langer had kunnen volhouden als ze gebleven waren. Zijn ogen dwaalden terug naar zijn vriend en hij leunde zwaarder tegen het kruis.

      Hij moest toegeven dat als je alleen wilde zijn en nog steeds omringd door mensen, het dak van de grootste kerk in de stad een intrigerende plek was om het te doen.

      Vreemd genoeg wist hij dat Michael hier niet was gekomen voor rust en vrede. Hier kwam de vampier zich zorgen maken en broeden. Het deed er niet toe dat ze in de openbaarheid waren, omdat Kane het gevoel had dat als Misery ze wilde vinden, vier muren ze niet zouden redden. Hij had zich nog nooit voor een vijand verborgen en hij zou er nu niet beginnen. Het was duidelijk dat Michael hetzelfde voelde.

      Hij grijnsde terwijl een vreemde gedachte bij hem opkwam. Zodra hij Dean weer tegenkwam, zou hij de gevallenen om een gunst vragen. Hij wilde een handvol van die veren met elke spreuk die Dean op de veer in de catacomben had gebruikt. De teef had dat niet leuk gevonden. Hij legde zijn handpalm op zijn schouder en herinnerde zich al het ontbrekende vlees dat op de een of andere manier weer tevoorschijn was gekomen toen hij eruit was. Michael had hem verteld dat Dean hem had genezen.

      Kane kon zich niet veel herinneren van die momenten na de grot. Hij herinnerde zich hoe Michael, de stem uit de duisternis, naar hem toe riep, maar niet veel anders. Het volgende dat hij zich herinnerde, was wakker worden met een kerk vol mensen en Michael die als een moederkloek boven hem zweefde.

      Tabatha's gezicht flitste door zijn brein. Hij had de laatste paar uur wanhopig geprobeerd niet aan haar te denken, maar de meeste van die paar uur had hij niet naar zichzelf geluisterd.

      Michael voelde Kane's aanwezigheid ergens achter hem, maar in plaats van geïrriteerd te raken over de ongewenste afleiding, voelde hij zich opgelucht door het waakzame oog van zijn vriend. Tenminste als Kane zich zorgen om hem maakte, dan kreeg hij wat vrije tijd van zijn eigen paranoia. Trouwens, hij hield van Kane als een broer… het woord broer weergalmde in zijn gedachten terwijl zijn gedachten verduisterd werden en zich naar Damon keerde. Hoe konden ware broers ooit zo verkeerd denken over elkaar zijn?

      Hij probeerde zijn gedachten te ontdoen van de verontrustende herinneringen en leunde achterover en liet uitputting hem overnemen. Hij wist dat het veilig was om te slapen… Kane waakte over hem.

      Vroeg Kane zich af bij Michael's gefluisterde gedachte. Hij had niet geweten dat Michael moeite had met slapen. Wat had zijn vriendgevoel zo bedreigd dat hij bang was zijn ogen te sluiten? Hij wist dat een gebrek aan slaap je gek zou maken… en toch was hij er ook achter gekomen dat te veel slaap nog schadelijker was.

      Hij keek aan de andere kant van de weg naar Michael's gebouw, genesteld tussen andere gebouwen van de stad. Van het uiterlijk van de ronde kamer bovenop was het een Victoriaans ontwerp. Hij had ermee ingestemd om bij Michael in te trekken, maar het leek erop dat hij Michael zou moeten vertellen om bij zichzelf in te trekken in plaats van op het dak aan de overkant van de straat te slapen.

      Hij trok een wenkbrauw op naar zijn vreemde vriend. Het huis had alle moderne gemakken die iemand zo oud als hun konden bedenken, inclusief afdelingen om demonen buiten te houden, dus waarom de plotselinge behoefte aan frisse lucht die rook naar regen?

      Hij wist dat Michael zich nog steeds schuldig