Ο Χορός Του Φεγγαριού. Amy Blankenship

πάλι και άκουσε ένα δυνατό γδούπο στο έδαφος. Αίμα… μύρισε αμέσως το φρεσκοχυμένο αίμα που έπεσε στο μαλακό χώμα που τον σκέπαζε.

       Ήταν το πιο καλοδεχούμενο πράγμα που του είχε συμβεί. Το άρωμα κατέκλυσε το μυαλό του και σχεδόν τον οδήγησε σε παραλήρημα, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να το γευτεί. Ήταν τόσο αποδυναμωμένος μετά από τόσον καιρό που είχε να πιει. Διψασμένος μέχρι θανάτου αλλά ακόμα ζωντανός. Και τότε ένιωσε δύο από τα δάχτυλά του να συσπώνται.

       Ο Κέιν συγκεντρώθηκε σε αυτό και με όλη τη δύναμη του μυαλού του συνέχισε να προσπαθεί να κουνηθεί. Ένιωσε τις μέρες να περνούν, στηριζόμενος στη θέρμη του εδάφους που τον σκέπαζε. Η μυρωδιά του αίματος τον είχε πια κατακλείσει και τον οδηγούσε μόνο προς τα εμπρός. Επιτέλους, μπορούσε πια να κουνά τα χέρια του αργά και ακόμα πιο αργά άρχισε να προσπαθεί να ξεθάψει τον εαυτό του για να βγει από τον τάφο του.

       Οι μέρες συνέχισαν να κυλούν και όταν κάποια στιγμή το χέρι του κατάφερε να βγει στην επιφάνεια, σχεδόν έκλαψε από χαρά. Σύρθηκε έξω από το χώμα, άνοιξε τα μάτια του, κοίταξε ψηλά, και άρχισε να γελά σχεδόν με μανία όταν αντίκρισε το γεμάτο αστέρια μαύρο ουρανό. Στρέφοντας ξανά το βλέμμα του στο έδαφος, πρόσεξε ένα κομμάτι ύφασμα, με ένα στεγνό πια, λεκέ από αίμα. Το σήκωσε, το έφερε στη μύτη του και το κράτησε εκεί εισπνέοντας δυνατά το άρωμα του αίματος που τον είχε απελευθερώσει.

       Σφίγγοντας τη μυρωδιά του σωτήρα του στη γροθιά του, σηκώθηκε εντελώς από το έδαφος. Ο Μαλάχι και ο ανθρωπόμορφος, που είχε πραγματικά σκοτώσει τη γυναίκα