Крывёй напоўненыя вены,
Твой пульс і страчаны спакой…
Пакута развітання – гэта
Маўчанне, жэстаў мітусня.
Змяніць бы разам сродкі, мэты…
Няма ўжо часу, каб мяняць.
Гудок разносіцца ў паветры…
Мо мы спаткаемся яшчэ,
Але пакуль скрозь кіламетры
Чыгунка, быццам Стыкс, цячэ.
«Снег яшчэ на вопратку спадае…»
Снег яшчэ на вопратку спадае,
Толькі хутка знікне ён, бадай,
Бо вясна – матуля маладая —
Знічам зноў чырвоніць небакрай.
Лёд растане, і з яе далоняў
Жвавы сын саскочыць – красавік.
Малатком святла ён шпарка ўгоніць
У труну зімы апошні цвік.
Трамвай
Жыццё – старэнькі чэшскі трамвай на вуліцах Еўпаторыі,
Які паціху паўзе ў дэпо; за ім пляцецца гісторыя.
Вось ты старэеш і забываеш былых куміраў-герояў,
Але ж у памяці шчэ паўзе трамвайчык з краіны мрояў.
Наўкол квітнее жнівеньскі дзень, нябёсы промнямі пырскаюць,
І едзеш ты праз сцяну гадоў наўпрост у задуху крымскую.
Ізноў у вагоне віруе жыццё – курортнікі з пляжу вяртаюцца,
А дзеці ловяць сонца ў акне, трымаюць на кончыках пальцаў.
І пасажырка галосіць, вішчыць – ажно вылупляе вочы.
Кандуктарка моўчкі слухае, а бабка квітка не хоча:
«Пенсія трыццаць сем грыўняў! Скуль на трамвай знойдзеш грошы?!»
Кандуктарка ёй даруе, бо сёння настрой харошы.
А побач сядзіць рабочы, вясёлы з самога ранку:
Яму на заводзе далі адгул. Кульнуў ад радасці шклянку.
Другую шклянку ж – увечар кульне, каб быць найшчаслівым у свеце,
А потым сустрэне ён двух сяброў – і разам вып’юць па трэцяй.
І ты назіраеш за мітуснёй – наўкол мяняюцца людзі,
Вось нехта ўваходзіць у твой вагон, а іншы больш ездзіць не будзе,
А ты б яшчэ наведаў ліман, заскочыў па дыню на рынак,
Ды кажа кіроўца табе: «Выходзь. Гэта апошні прыпынак».
Алена Бабіч
[1989 г. н.]
Ноч
Усё губляе уласную значнасць,
Калi цень валадарыць над светам.
I салодка, i горка, i смачна
Ноч адчуць палахаючым летам.
Гучна цокаюць вострыя крокi,
Лiсце шэптам са мной размаўляе,
Месяц поўны глынаюць аблокi.
Ноч жыве, калi дзень памiрае.
З ветрам музыка л’ецца паўночная
I дурманяць магiчныя водары,
Ў цемру цягнуць чароўныя, змрочныя,
У паветры бягуць карагодамi.
Усё знiкае ў нябесным амшары,
Людзi ў чорным блукаюць, iм цесна,
I з’яўляюцца новыя твары,
I старым не знаходзiцца месца.
Ноч даруе свае таямнiцы,
Усё вядзьмарка чаруе над свечкай,
Напаўняе сухiя крынiцы
Бедных вераю душ чалавечых.
Да Творцы
Запалі востравокія зоркі
Там, дзе дзень адыходзіць