Янкель (Янка) Фінберг – скрыпач, сябра Янкі Лабановіча, беларускі буржуазны нацыяналіст;
Аянька (Янка) Кільмандовіч – ліцвінскі татарын, харунжы Гарадзенскага Уланскага палка, сябра Янкі Лабановіча, беларускі буржуазны нацыяналіст;
Ісабэль Карвальес – артыстка бадзяжнай цыркавой трупы, паглынальніца шваек, сяброўка Янкі Лабановіча, беларуская буржуазная нацыяналістка;
Хросны – лідэр беларускай мафіёзнай групоўкі “Тутэйшыя” ў Чыкага, беларускі буржуазны нацыяналіст і дасведчаны гангстэр;
Карла Спагеці – легат італьянскай мафіёзнай групоўкі “Сіцылійская вячэра” ў Крэсах Усходніх Рэчы Паспалітай, вельмі аўтарытэтны крымінальнік;
Эмілія Вастрабрамская – інтэлігентка-адраджэнка;
Віктар Янукевіч – вораг-жандар з аховы канцлагера Бяроза-Картузская, амаральны мудзіла;
Таварыш Пранік – камандзір падпольнай чакісцкай групоўкі тэрарыстаў “Халодная галава”, мудзіла;
Шалёнас Халерас – ліетувас шавіністас, лідэр канкурэнтнай тэрарыстычнай групоўкі “Лабусы”, жмудзілас;
Таварыш Баян — актыўны сябра чакісцкай тэрарыстычнай групоўкі “Халодная галава”, мудзіла;
Кіроўца браніраванага “Пакарда” – ягоны сябра і паплечнік, такі ж мудзіла;
Геносэ Юзік — вусаты дзядзька на ровары;
Таварыш Адзік — другі вусаты дзядзька на ровары;
Дзядзька Сэм — акула Уол-стрыта;
Навум Фабрыкант – бізнесовец;
Моўша і Гірша – вучні Навума Фабрыканта;
Маленькі Сруль (Ісраэль) – пляменнік і вучань Навума Фабрыканта;
Мікола Хапернік – адстаўны генерал Дэфензівы, астраном-аматар, прыхаваны парнаграфіст;
Соф’я Уласеўна Мурашова – руская графіня, удава генерал-губернатара;
Беларусачка – дзяўчынка ў васільковым вяночку;
Манамах – маскальскі папуга;
Стасік і Чэсік – тутэйшыя бабры;
Пралог
1
Дупа яе была вабная. Янка Лабановіч зірнуў на яе і зразумеў: гэта лёс.
Бездакорныя клубы дрыготка адгукаліся на кожны рух. Тонкая вертыкальная лінія нябачным люстэркам падзяляла клубы на сіметрычныя паловы-адбіткі. Ядвабная чорная радзімка, што амаль схавалася між імі, замілоўвала позірк і п’яніла розум.
Але самым цудоўным быў колер клубоў – шляхетна-шакаладны, рыхтык, ранішняя кава ў філіжанцы пана пробашча.
Маладзён ніколі раней не сузіраў падобнай прыгажосці. Колькі хвілін ён паміраў у шчасці, а калі пераканаўся, што перад ім не мроя, вымавіў зачаравана і ўрачыста:
– Дупа…
– Як бульба, што ў нас у Яблонаўшчыне пражаць, – пачулася згоднае каля самага вуха. І тут да назіральніка дайшло: на жаль, не толькі ён цешыў вока цудам нетутэйшай прыроды. Яшчэ трое маладзёнаў уважліва ўглядаліся ў бездакорныя формы.
Сябры, як заўжды, былі поруч. Але ж гэтым разам – абсалютна недарэчна.
Аянька Кільмандовіч забыўся на ўлюбёную шаблю, што пагойдвалася на залачонай падвязцы і аберуч учапіўся ў конскую грыву. Янкель Фінберг апусціў скрыпачку і задумліва пачухаў смыком за вухам. А Ванька Брыль нават не заўважыў, як пераламіўся цвік у яго дужых пальцах.
– Як той пробашч казаў, Фата-Маргана, – размілавана прамовіў Янка і змоўк.
Рыпнулі дзверы. У пакой шпарка ўвайшла мнішка-кармелітка і недарэчнай заслонай паўстала паміж цікаўнымі маладзёнамі і шакаладнай дупай:
– Панна магла б і сама надзець майткі, ужо дарослая.
Бялюткія, як калядны снег, майткі слізганулі па шчыгрынавых сцёгнах маленькай мулаткі. Сукенка схавала гладкія калені. Кармелітка падхапіла эмаліраваны гаршчок з надпісам “Szkoła Podstawowa”.
– Пакуль мяне не будзе, паўтарыце вершык, – з гэтымі словамі яна падалася на калідор.
– Chto ty jesteś? – паслухмяна запытаўся Лабановіч.
– Polak mały! – імгненна адказала цемнаскурая панначка.
– Jaki znak twój? – зацікавіўся Кільмандовіч і памкнуўся зазірнуць пад кароткую сукенку.
– Orzeł Biały! – шляхотна патлумачыла мулатка.
Янка нясмела наблізіўся да яе:
– Чаму ты такая счарнелая? Цябе сёстры-кармеліткі з пекла выцягнулі?
– А ў нас на Місісіпі такім колерам нікога не здзівіш, – годна азвалася дзяўчынка.
Недаверлівы Брыль адсунуў Лабановіча, паслініў палец і церануў па плячы мулаткі.
– Пэўне, не мурзатая! – уразіўся ён.
– А