Ⴄ
Ⴄ – ასო ე იხმარების რომელთამე ზმნათა შინა, რაჟამს მოქმედება მათი მიეჩემების საცნაურსა, რომელსამე პირსა. Ⴋაგალითად: ვუბნობ, უბნობ, უბნობს ეს ითქმის საზოგადოდ, ხოლო მიჩემებით ვეუბნები, ეუბნები, ეუბნების. Ⴄგრეთვე ვლაპარაკობ, ვიბრძვი, ვისური ესე არს საზოგადოდ, ხოლო მიჩემებით: ველაპარაკები, ვებრძვი, ვესური და სხ.
კუალად ე იხმარების ზმნათა შინა, ხოლო იგულისხმე ზმნა თჳთვნებითი. Ⴋაგალითად: ვაბამ არს შემოქმედებითი, ხოლო ვნებითი – ვიბმი ე.ი. სხჳსაგან. Ⴃა თჳთვნებითი ვებმი. Ⴄგრეთვე ვამზადებ, ვსწერ არს შემოქმედებითი, ვიმზადები, ვიწერები არს ვნებითი და ვემზადები, ვეწერები არს თჳთვნებითი.
ზოგჯერ ე იხმარების ნაცულად ი, ვითარ ეჭვი – იჭვი.
Ⴄ! Ⴄი! – შორისდებული, წოდებითი.
Ⴄბანი – დაირა, დაფი, გარნა უმრავლესთა ადგილთა შინა ჰნიშნავს ქნარსა, ანუ ჩანგსა, რომლისაცა სიმებსა თითებით სძნობენ.
Ⴄბგური – მაღლით მხედველი დარაჯა, მხმილავი, მცველი (ნახე Ⴃარაჯასთან).
– ებრ – თანდებული მსგავსების დამნიშვნელი და მიმღები ნათესავობითის ბრუნვისა // ხოლო ოდესცა მოვალს თავად ლექსთა, მაშინ დაერთვის ასო მ. // ზოგჯერ მოეკიდების სახელთა თჳნიერ ბრუნვისა და შესცულის მათ ზმნისზედად. მაგალითად: ანგელოსებრ, ლომებრ, გინა ანგელოსებრივ, ლომებრივ; კუალად მარცვალნი: ებრი, ებრივი, ებური შესცულიან მათ ზედშესრულად; ანგელოსებრი, -ებრივი; ლომებრი, -ბრივი; კაცობრივი, გინა ჩემებური, შენებური, ძველებური. // ხოლო მდაბიურად ეფ მოეკიდების მიცემითსა ბრუნვასა. ვითარ: ცხენსაეფ, ხარსაეფ, გინა ჩემსაეფ, შენსაეფ და სხ.
Ⴄგე ეგ – ნაცვალსახელი ჩვენებითი (იხილე Ⴄსე).
Ⴄგების, ეგება – იქნების, მოხდების, შეიძლების.
Ⴄგევითარი, ეგეოდენი, ეგერა, ეგრეთ, ეგზომი – და სხ. Ⴈხილენ Ⴄსე და შემდგომნი.
Ⴄგირი – კოთხუჯი.
Ⴄგუტერი, ეკუტერი – სამწირველო მიშენებული ეკლესიასა თანა.
Ⴄდემი –