ในขณะที่เขาเอื้อมมือไปหยิบบุหรี่อีกมวน เขาหยุดตัวเอง บางทีเขาควรจะเลิก
แซมขยำซองบุหรี่และโยนลงบนหญ้า เขาไม่ต้องการอีกแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องพึ่งมัน
เขาเปิดประตูโรงนา พร้อมที่จะทำให้เคทลินแปลกใจและกอดเธอ เขาจะบอกเธอว่าเขาเสียใจ เธอก็จะพูดเสียใจเช่นกัน และทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง
แต่โรงนาว่างเปล่า
“สวัสดี?” แซมตะโกน แม้ว่าเขาจะทำอย่างนั้น ยังคงไร้เสียงตอบ
เขามองเห็นกองไฟมอดอยู่ในเตาไฟ เพิ่งดับไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว แต่ไม่มีวี่แววอะไรเลย หรือสิ่งใดที่แสดงให้เห็นว่าเธอยังคงอยู่ที่นี่ เธอจากไปแล้ว บางทีเธออาจจะไปกับผู้ชายคนนั้น ทำไมเธอไม่รอ? ให้โอกาสเขา? เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง?
แซมรู้สึกราวกับมีแรงชกอันหนักหน่วงปะทะเข้าที่ท้อง พี่สาวของเขาไม่แม้แต่จะสนใจเขาเลย
เขานั่งลงบนกองฟาง กุมขมับด้วยมือของเขา อาการปวดหัวกำลังจะกลับมา เธอทำจริง ๆ เธอจากไปแล้ว เธอจะไม่กลับมาแล้วเหรอ? ลึกลงไปเขารู้สึกว่าเธอต้องทำเช่นนั้น
ในที่สุดแซมก็สูดหายใจลึก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
เขารู้สึกว่าเขาจะต้องเข้มแข็ง เขาต้องอยู่เพียงลำพัง เขารู้ว่าจะต้องรับมืออย่างไร เขาไม่ต้องการใครอีกแล้ว
“สวัสดี”
เสียงของผู้หญิงที่ไพเราะนุ่มนวลดังขึ้น
แซมหันไป