Grazyna. Adam Mickiewicz

stoi,

      Gotowy wstręty czynić mi po drodze;

      A może na to chciał do Lidy zwabić,

      By zwabionego pojmać albo zabić.

          Ale ja z mistrzem Pruskiego Zakonu

      Tajemne zaraz związałem przymierze,

      Aby mi swoje dał w pomoc rycerze,

      Za co w nagrodę ustąpię część plonu.

      Jeźli, jak słyszę, przybyli posłowie—

      Znać, żem na jego nie zwiedziony słowie.

          "Wprzód więc nim zajdą siedmiorakie gwiazdy,

      Ruszymy przydać ku litewskiej sile

      Niemców pancernej trzy tysiące jazdy,

      I pieszych knechtów we dwójnasób tyle.—

      Będąc u Mistrza, sam sobie wybrałem,

      Jakie ma przysłać rumaki i chłopy.

      Od wszystkich naszych ogromniejsze ciałem,

      Żelazem kute od głowy do stopy;

      Wiesz, jako dzielnie brzeszczotami sieką,

      I dzidą srożsi od naszych daleko.

          "Knecht zasię każdy ma żelazną żmiję,

      Którą ołowiem i sadzą utuczy,

      Potem, ku wrogom nawracając szyję,

      Podraźni iskrą: wnet paszcza zahuczy

      Ogniem i gromem—zrani lub zabije,

      Kogo jej strzelca trafny wzrok poruczy.

      Od takiej broni niegdyś obalony

      Pradziad Gedymin na szańcach Wielony.

          "Wszystko gotowe. Tajemnemi drogi

      Jutro, gdy Witołd w zaufaniu zbytniem,

      Na Lidzie słabe zostawił załogi,

      Wpadniem, podpalim, zabierzem i wytniem."