Белорусский дневник – 2023. Владимир Николаевич Кулик

кожны раз

      за пенай белай

      чакае родны бераг іх?

      Музыка цішыні

      О Исусе, в крестной муке

      ⠀Преклонивший лик!

      Есть святые в сердце звуки, —

      ⠀Дай для них язык!

Іван Бунін

      Нячутныя, дзіўныя, светлыя гукі…

      А музыка льецца, і сэрца пяе,

      Нібыта нябачны музЫка шматрукі

      Канцэрт мне на тысячах скрыпак дае.

      Канцэрт сярод лета, у сонечнай зале,

      Дзе столлю – высокі, бязмежны блакіт,

      Дзе травы і кветкі падлогаю сталі,

      Дзе Нёман прыціх у абдымках ракіт.

      Дзе гукам мелодыі – вольная воля:

      Сягайце, ляціце ў бясконцы Сусвет,

      Рабіце святлейшым усё наваколле,

      Рабіце шчаслівым паўсюдна наш свет!

      Дзе гэты музЫка, Маэстра пяшчоты,

      Хто ноты такія прыдумаў яму?

      Чаму так натхнёна, без ценю ляноты,

      Хацелася шчасце даць сэрцу майму?

      Чароўныя, тонкія, спеўныя ноты…

      Адкуль узяліся, адкуль прыплылі?

      Чаму іх музЫка агучвае ўпотай,

      Іграе на небе, ці тут, на зямлі?..

      Шчымлівыя гукі, прачулыя ноты…

      Дагэтуль жывуць у абсягах душы,

      Хоць сёння гучаць яны вельмі журботна

      У белай, як свята, зімовай цішы.

      «Маё каханне аблачынкай…»

      Маё каханне аблачынкай

      Плыве над горадам тваім,

      Яго без стомы, безупынку

      Вартуе пільна херувім

      Маё каханне промнем сонца

      Шукае твой далёкі след.

      Шукаць гатова так бясконца,

      Пакуль я бачу белы свет.

      Маё каханне ручаінкай

      З крыніцы даўніх дзён цячэ,

      Каб напаткаць хоць на хвілінку,

      Сустрэць пагляд тваіх вачэй.

      Маё каханне звышспадзевам

      Жыве няведама на што.

      Яго цяпло з сузор'я Дзевы

      Адчуць не зможа больш ніхто.

      «Ты нават у сны не прыходзіш…»

      Ты нават у сны не прыходзіш

      З далёкай юнацкай пары —

      Ці з ноччу гешэфты не водзіш?

      Ці мы ўжо з табой не сябры?

      Навошта так пэўна казала:

      «Мы будзем з табой сябраваць,

      Няўжо табе гэтага мала —

      Сяброўствам душу саграваць?»

      Я толькі паціснуў плячыма:

      Спытаў: «Будзем іншых кахаць?»

      А ты адказала: «Магчыма…

      Ад іншых дзяцей калыхаць…»

      Займаўся над вёскай світанак,

      Працягвала бег свой жыццё,

      З той майскай сустрэчай растайнай

      Сышло і маё пачуццё.

      Пазней стала яваю тайна —

      Жыцця твайго сумны працяг,

      Занадта самотны, адчайны: