Умр карвони. Абдулхамид хожи Абдулахад

а унинг бир талай рисола ва шеърлари газета ва журналларда босилиб чиққан. Ҳаваскор хонанда сифатида бир неча қўшиқ ва ашулалари миллий радио комитетида ёзилган. Бир неча хорижий тилларда равон сўзлашади. Хизмат сафарлари билан кўпгина чет мамлакатларда бўлган. Икки марта ҳаж сафарига мушарраф бўлган. Бўш вақтларида турли мавзуларда шеърлар машқ қилиб юради. Мана шулардан Сиз азиз мухлислар эътиборига ҳавола қилинмоқда.

      Табиб тахаллуси билан Ҳожи Абдулҳамид шеърлари

      Тўғри инсонни Худо тоабад хор қилмагай

      Аммо нопок бўлса ул ким қадамда зор йиғлагай.

      Дилда бўлса Оллоҳ зикри қўл ҳалол меҳнатла банд

      Хотирин жам қилиб ҳар ким эзгуликни ўйлагай.

      Меьёр бериб ҳар амалга, ўзи – қози ул Тангрим

      Меъёрдан ошса ким, афвдан умидвор бўлмагай.

      Баъзилар келди-ю кетди, Фонийга лаҳза жисм бўлиб

      Лек Исм қолмиш ўзгадан боқий мутлоқ ўлмагай.

      Ўтди ҳар не алломалар, ибратомуз умр ила,

      Шояд, авлодлар таъзим-ла руҳларин шод айлагай.

      Кимки, олдидаги борнинг қадрин назарга илмас,

      Билсин, олисдаги йўқнинг ҳеч вақосин билмагай.

      Бас, шукр қил борига, насибанг шул, эй Табиб,

      Қаноатсиз кимсаларнинг кўнгли мудом тўлмагай.

13 сентябрь 1996 йил.

Дубай шаҳри.

      «Элликка чиққанда қўлимда қалам…»

      Элликка чиққанда қўлимда қалам

      Ёзмишдир ўтмиш, келажак тархин.

      Дилда ўкинч бирла яширин алам

      Совурдим билмайин ёшликнинг нархин.

      Ёшликда жисмоний қувват зиёда

      Беаёв сарфланар ҳуда – беҳуда.

      Кексайиб, ақлдан бўлгач нишона

      Самара кўрмоққа кеч бўлар жуда.

      Ёшликнинг қувватин жиловлаш учун

      Ақл даркор экан, билгил эрта-кеч.

      Аммо ёшлик ақлга муҳтож бўлган-чун

      Кексаликнинг траддудин қилмас экан, ҳеч.

      Дунё гўзал яралмиш, унда кўп неъмат

      Қани, барча баробар бўлиб ололса…

      Шунинг-чун халқда бор ажиб бир ҳикмат –

      «Қанийди ёш билса-ю, кекса – қилолса!»

21 сентябрь 1996 йил.

Дубай шаҳри БАА.

      «Элда бор ажиб ибора: «эшаги сувдан ўтгунча»…»

      Элда бор ажиб ибора: «эшаги сувдан ўтгунча»,

      Баъзилар бошини қашир – то маъносига етгунча.

      Бунда кўп сир-синоат йўқ, у – эшак бўлиб яралган,

      «Суюкли» маҳлуқ тарзида бутун дунёга таралган.

      Кўринишдан беозордир, кучи ҳалол, зўр меҳнаткаш,

      Аммо сувнинг фарқин билмас, бироз бефаросат пасткаш.

      Шу боис, эшакни ниқтаб, ҳайдарлар кучи етгунча,

      Бир кор қилиб қўймасин деб, то сувдан ўтиб кетгунча.

      Баъзилар бор эшаксифат, мулойим, жафокаш мунча

      Нима буюрсанг бажарар, эшаги сувдан ўтгунча.

      Ҳатто, йўқни бор қилади, беҳисоб сарф қилар қанча

      Ўзни қурбон, хор билади, эшаги сувдан ўтгунча.

      Аммо, сувдан ўтиб олгач, такаббур бўлиб олади,

      Қилган барча найранглари ошкора бўлиб қолади.

      Шунинг-чун эй қадрдонлар, ишлатманг найранг заррача,

      Халқ кулиб демасин «ана – эшаги сувдан ўтгунча».

* * *

      «Дўсту-улфат кимга керак, кунда сиз-биз бўлмаса…»

      Дўсту-улфат кимга керак, кунда сиз-биз бўлмаса,

      Қозон-капгир нега керак, унда жиз-биз бўлмаса.

      Бегоналар бўлар яқин, сиз-биз, жиз-биз туфайли

      Ака-ука бегонадур, меҳр-шафқат бўлмаса.

      Дўсту-ёрга очиқ уйинг, кўнглинг ҳаргиз кенг бўлсин,

      Келгандан кўнглинг тўларму, меҳмон ўйнаб-кулмаса.

      Ёрга вафо, дўстга – ҳурмат, танга – соғлиқ жоиздур,

      Ишқ-муҳаббат ҳар дам даркор ёрнинг кўнгли тўлмаса.

      Борига шукр қил доим, йўқни баттар йўнмайин,

      Не қиларсан манглайингда омад ҳарфи бўлмаса.

      Молу-дунё – қўлнинг кири, кирга ҳирс қўйма, Табиб

      Умринг ўтмас хотиржам, соф дўсту ёринг бўлмаса.

* * *

      Илтижо

      Жамолингга пинҳона ошиқ бўлдим ман эй ёр,

      Муродим ҳосил бўлгай, агар кўрсатсанг дийдор.

      Биламан бир мен эмас, ҳажрингда қўйиб-ёнган

      Эвоҳ, қанийди бўлсам, бир бор меҳрингга қонган.

      Васлинга