Demir Yolu Çocukları. Эдит Несбит

ama iyileşince öyle mutlu olacağız ki annem bize kızsa da zararı yok. Şu güllerin güzelliğine bakın. Onları hemen anneme götürmem gerekiyor.”

      Phyllis gürültüyle koklayarak, “Yaban güllerini de.” dedi. “Yaban güllerini unutma.”

      “Unutur muyum hiç! Daha geçen gün annem, küçükken annesinin evinde yaban gülleriyle dolu kocaman bir çalılık olduğunu söylemişti.”

      4. BÖLÜM

      LOKOMOTİF HIRSIZI

      İkinci çarşafın üzerine de siyah boyadan artanıyla şu yazıyı yazdılar:

ANNEMİZ DAHA İYİ

TEŞEKKÜR EDERİZ

      Çarşafı, o olağanüstü paketin gelişinden on beş gün sonra Yeşil Canavar dikkatine sundular. Yaşlı, kibar adam bunu gördü ve trenden keyifle karşılık verdi. Bu iş de bittikten sonra çocuklar, hastayken neler yaptıklarını anneye anlatma vaktinin geldiğini düşünmeye başlamışlardı. Bu, hiç de umdukları gibi kolay görünmedi onlara ama yapılması da gerekliydi. Yapıldı da. Anne, çok kızdı. Pek seyrek kızardı. Onu hiç böyle kızgın görmemişlerdi. Korkunç bir şeydi bu. Birden ağlamaya başlayınca çok daha kötü oldu. Ağlamak, kızamık ve boğmaca öksürüğü gibi bulaşıcıdır. Çocuklar da bu ağlama partisine katıldılar.

      Ağlamayı ilk kesen anne oldu. Gözlerini kuruladıktan sonra, “Bu kadar kızdığım için çok üzgünüm yavrularım.” dedi. “Çünkü biliyorum ki bunun nedenini anlamadınız.”

      Roberta hıçkırarak, “Seni üzmek istemezdik anne.” dedi. Peter ve Phyllis burunlarını çektiler.

      Anne, “Beni dinleyin.” dedi. “Bizim yoksul olduğumuz doğru fakat kimseye avuç açmadan yaşayabiliriz. Kendi meselelerimizi başkalarına söylememelisiniz. Doğru değil bu. Ve hiçbir zaman yabancılardan yardım istememelisiniz. Hiçbir zaman! Dediklerimi hiç unutmayın, olur mu?”