Muallif: Mark Tven
Qayta gapirib berdi: Seivyer Pirotta
Mundarija:
1-bob. Devor oqlash voqeasi
2-bob. Qabristondagi arvohlar
3-bob. Orol va dafn marosimi
4-bob. Xoch ostida
5-bob. G’ordagi xavf
6-bob. Xazina!
1-BOB
DEVOR OQLASH VOQEASI
–Bu adolatdan emas!–deya to'ng'illadi Tom Soyer qo'lida cho’tkasi bilan uydan chiqayotib.
–Aksincha, bu senga maktabdan qochganing uchun saboq bo’ladi,–dedi bir chelak ohak ko’tarib olgan Polli xola.
–Va yolg’on gapirganing uchun ham,–deya qo’shimcha qildi Pollining ortidan chiqqan Tomning xolavachchasi Meri.
–Men onangga o’limidan oldin sen va ukang Sidga g'amxo'rlik qilaman deb va'da berganman,–deb hasrat qila boshladi Polli. –Sen kattalarning aytgan har bir so'ziga quloq solishing va ularga itoat qilishing kerak.
–Bundan tashqari, rost so'zlashing lozim,–deb yana gapga qo'shildi Meri.
Yozning jazirama kunlaridan biri edi. Sankt-Peterburgdagi1 barcha bolalar cho'milish uchun daryoga ketishadi. Ammo Tom bundan mustasno. Chunki u maktabdan qochganligi uchun bog' devorini oqlash bilan jazolandi. Bog'ning old eshigi Polli va Meri tomonidan zarda bilan yopilganida Tomning yuragi orqasiga tortib ketdi. Devor juda katta edi. Tom oqlash ishini cho'milish vaqti u yoqda tursin, hatto kechgacha ham tugata olmasdi. U kimdandir yordam so'rab ko'rmoqchi bo'ldi. Agar do'stlariga devor oqlagani uchun haq to'lasa, balki ular yordam berishar. Ammo Tomda bir chaqa ham yo'q edi. U nimadir bormikan deb qo'lini cho'ntaklariga tiqib ko’rdi. U yerdan bor-yo'g'i ikki-uchta marmartosh va bir necha o'ram ip topildi. Avvaliga niyati amalga oshmaydigandek tuyuldi. So'ngra miyasiga ajoyib fikr kelib qoldi. Bog' oldidan birinchi bo'lib o'tgan bola uning do’sti Ben Rojers bo'lib, u o'zini xuddi aslzodalardek tutardi. Ben tishlari orasida katta va suvli olmani chaynab:
–Hoy, Tom, cho'milishga borasanmi?–deb so'radi.
Tom qo'liga cho'tkani oldi va devorni oqlay boshladi.
–Shunday maroqli ish turganda, qaysi ahmoq cho'milishga boradi? – dedi Tom mug'ombirlik qilib.
–Sen shunda uyda qolib, devor oqlashni nazarda tutyapsanmi?–deb ajablandi Ben.
–Agar sen bu ishni chin ko'ngildan qilsang, buning qanchalik rohatbaxsh mashg’ulot ekanligini his qilasan.
Ben devorga biroz tikilib turib:
–Tom, men seni eng yaqin do'stingman, to'g'rimi?–dedi.
–Xo'sh?– deya qoshlarini chimirdi Tom.
–Kel, shu ishni men qilib ko'ray,– dedi Ben.
Tom qilayotgan ishini to'xtatmay:
–Yo'q. Bu ish sening qo'lingdan kelmaydi,– dedi qat'iyan.
–Xohlasang, senga qolgan olmamni beraman,–deb iltimos qildi Ben.
–Mayli, olaqol, faqat do'stim bo'lganing uchungina beryapman,–deya Tom maysalarning ustiga o’tirib oldi va Benning olmasini yeya boshladi. U hiylasi ish berganidan o'zida yo'q xursand edi. Mana, u mazza qilib dam olayotganida, Ben uning barcha ishlarini qilib beryapti. Biroz vaqt o'tib, Tomning yana bir do'sti Jon Miller kelib qoldi. U ham devor oqlamoqchi bo'ldi. Tom toki uning varragini qo’lga kiritmagunicha uning oqlashiga ruxsat bermadi.
Ko'p o'tmay, devorni oqlashga yordam berish uchun kelganlar soni ko'payib, uzun navbat hosil bo'ldi. Ish tugallangan payt Tomning cho'ntaklari marmartosh va o'yinchoqlarga to'lib ketdi. Hatto unga ipga bog'langan o'lik kalamush ham taqdim etishdi. Tom yozning shunday bir issiq kunida o'zi uchun saboq oldi. "Agar odamlarga nimadir sotmoqchi bo'lsangiz, unda o’sha narsaga erishishni ular uchun qiyinlashtirib qo’ying. Ana shunda hamma unga ega bo’lishni xohlab qoladi", deya xayolidan o'tkazdi Tom. U cho'milishga ruxsat olish uchun xolasining oldiga bordi. Polli devorning har bir joyi bo'yalganini ko'rib, og'zi lang ochilib qoldi va Tomga mukofot sifatida olma berdi.
Tom o'sha kuni kechqurun daryodan uyiga qaytayotganida, ko'chaning narigi tomonidagi sudya Tetcherning bog'ida bir qizni ko’rdi. U gul terayotgandi. Tomning uni birinchi bor ko’rishi edi.
–Salom,–dedi Tom.
Qiz unga umuman e'tibor bermadi. Tom uni o'ziga jalb qilish uchun o'mbaloq osha ketdi. Ammo qiz unga bir marta ham qarab qo'ymadi. Buning o’rniga tergan kapalakgullarini yelkasi uzra tashlab, uyga kirib ketdi. Tomning yuragi baraban chalgandek dukillab ura boshladi. Bu qiz u umri bino bo’lib ko'rgan eng go’zal qiz edi. U hatto maktabdagi Emmi Lorensdan ham chiroyliroq ko'rindi. Tom Emmiga sevgi maktublari yozib yurardi. Ammo bu notanish qizni ko’rishi bilan unga oshiq-u beqaror bo'lib qoldi. Tom o'zini kapalakgullar qo'yniga otdi va ularga "Sizlarni to o'lgunimcha asrayman", deya shivirladi.
Ertasi kuni tongda Tom maktabga kech qolib bordi.
–Tom Soyer!– deya o'shqirdi maktab o'qituvchisi janob Dobbin.–Nega darsga kech qolding?
Tom Polli xolasi bilan bog'liq qandaydir bahona o'ylab topmoqchi bo'ldi va birdan kecha ko'rgan notanish qizga ko'zi tushdi. U sinfxonaning qizlar o'tiradigan tomonida o'tirar va uning yonida hech kim yo'q edi. Tom qulay imkoniyat tug'ilganini sezdi.
–Men Geklberri Fin bilan suhbatlashib qolib ketdim,– deya javob berdi Tom.
Janob Dobbinning birdan yuzi qizarib ketdi.
–Nima qildim deding, Tomas Soyer?– dedi u.
Geklberri Fin ko'chalarda sang'ib yuruvchi, bir necha marta o'g'irlik bilan qo'lga olingan va hech narsadan qaytmaydigan bola edi. Barcha kattalar uni tengdoshlariga yomon misol qilib ko'rsatishardi.
–Geklberri Fin bilan gaplashish taqiqlanganligini unutib qo'ydingmi?–deb g'azablandi janob Dobbin va tayog'iga qo’l cho'zdi.–Kostyumingni yech, Tomas!
Birozdan so'ng Tom orqasi jizillab og'rigancha stulga cho’kdi. Uning do'stlari qiqirlab kulib yuborishdi, ammo Tom ularga e'tibor bermadi. Uning rejasi ish bergandi. U notanish qiz bilan yonma-yon o'tirishning uddasidan chiqdi. Qiz Tomga achinayotgandek tuyulardi.
–Salom,–dedi notanish qiz.
Tomning yuragi o'ynab ketdi. Axir, nihoyat qiz unga gapirdi! Tom uning oldiga shaftoli qo’yib: "Iltimos, o'zingni tanishtir", deb qog'ozga yozib unga ko'rsatdi.
–Mening ismim Bekki,– deb pichirladi qiz. –Men sudya Tetcherning qiziman. Biz bu yerga yaqinda ko’chib keldik.
Tom bu safar qog'ozga "Men seni sevib qoldim", deb yozdi.
–Sen juda yomon bola ekansan,– deya qiqirlab kulib qo'ydi Bekki.
Kechki ovqat paytida Tom va Bekki maysalar ustida o'tirardilar.
–Bekki, senga muzqaymoq yoqadimi?–deb so'radi Tom.
–Albatta, muzqaymoqlar jon-u dilim,–javob berdi Bekki.
Tom cho'ntaklariga qo'lini solib nimadir axtarib ko’rdi, ammo hech narsa topolmay:
–Menda hozir yetarlicha pul yo'q,–dedi uyalgan kishi bo'lib. –Ammo va'da beramanki, senga albatta bir kun muzqaymoq olib beraman. Ayni paytda esa sen uchun boshqa sovg'am bor.
Bekki unga ajablanib qaradi.
–Bekki sen biror marta bo'lsa ham unashtirilganmisan?–deb so'radi Tom.
–Unashtirilganmanmi?–de ajablanib so’radi Bekki uning gapiga tushunmay.
–Turmush qurishdan oldin shunday qilish kerak,–dedi Tom. –Ayt-chi, sen kelajakda men bilan birga bo'lishni xohlaysanmi?
–Ha! Ammo qanday qilib unashtirilamiz?
–Shunchaki, o'pishamiz.
–Yaxshi, unda men ko'zlarimni yumib turaman, sen esa kelib meni o'pasan,–dedi Bekki bolalarcha beg'uborlik bilan va ular o'zlaricha "unashtirildilar".–