Uşaqlığın son gecəsi. Максуд Ибрагимбеков

səhərlər bizimlə gəlmir. Elə günlərdə tilova heç nə düşmür. Nənəm deyir ki, hətta dilsiz-ağızsız heyvan da başa düşür ki, belə havada heç nə tutmaq olmaz. Timkanın qardaşı bizə pişik instinktinin qəribəliklərindən danışıb.

      Beləliklə, pişik gözümüzün qabağında bu bədbəxt yarasını yeyib qurtardı, yarasanın bircə sərt caynaqları qaldı. Bizi isə maraq bürümüşdü, axı o bu yarasaları haradan tuturdu?

      Axşamlar bağa bir-iki yarasa uçub gəlir və gecə-yarıya qədər mığmığa qovalayır. Ancaq bu vaxt pişik onlara heç məhəl qoymur. Pişiyimiz belədir, dünya da dağılsa, yarasaya görə özünə əziyyət verməz, ancaq gündüzlər haradansa yarasa tutub gətirir. Onu güdmək qərarına gəldik.

      Ertəsi gün əsl balıq tutmalı hava olsa da, heç yerə getmədik. Göyün üzü tutqun idi, dənizdən zəif meh əsirdi. Belə havada yaxşı balıq olur. Pişik evin ətrafında veyillənir, heyrətlə bizə baxırdı. Yəqin, balıq tutmaq üçün belə bir gözəl fürsəti əldən verməyimizin səbəbini anlaya bilmirdi. Hətta bir neçə dəfə tilovları yerindən tərpədib aşırtdı. Sonra bundan bezdi və evdən uzaqlaşıb Timkagilin bağına tərəf getdi. Biz də onun dalınca xəlvətcə getdik. Pişik üzümlüyün arası ilə gedir və müştəri gözü ilə tənəklərə baxırdı. Timka ilə mən onun arxasınca gedirdik. Birdən tənəklərdən birinin yanında dayandı və tam yetişmiş salxımlardan birini dişləyib dadına baxdı, sonra yoluna davam etdi. Pişiyimiz hərdən üzüm və əncir yeməyi xoşlayır. Sonra bağın qurtaracağında yüksələn qayalığa tərəf getdi. Elə bil kimsə bu qayaları necə gəldi ətrafa səpələmişdi, dənizin dalğalı, yoxsa sakit olduğunu bilmək üçün bu qayalara dırmaşıb baxırdıq. Pişik qayaların ətrafına dolandı və birdən iki qaya arasındakı dəlikdə gözdən itdi. Bu dəliyi genişləndirmək fikrinə düşdük, kiçik daşları təmizlədik və dəliyi genişləndirib əvvəlcə mən, sonra da Timka içəri girdik.