– Ярдәм?! – дип елмайды Чумзариф, тинтәк кешегә карагандай. – Алардан сиңа, миңа ярдәм тияр дип уйлыйсыңмы? Тегеңәрдән, – ул Тукбаев бүлмәсенә таба ишарәләде, – артмый ул, үзләренә тотып бетерәчәкләр…
Чумзариф шулай диде дә ризасызлыгын белдереп китеп барды. Ул, карт аюдай, алпан-тилпән килеп атлады. Алтмышка җитеп килгән элеккеге көрәшченең центнерлы гәүдәсе таушалган иде. Артыннан карап калган Нәфис аның ишарәсен ничек дип тә аңларга белмичә аптырап торды-торды да чират көтүен дәвам итте.
Башлык бүлмәсеннән төрекләр чыгып киткәч, Тукбаев янына тиз-тиз генә башта Ишкәев, аның артыннан икенче урынбасары Фаил Минһаҗовичлар кереп китте. Күрәсең, алар эчке телефоннан хәбәрләшкәннәр. Мөһимрәк эшләре беткәч кенә, хуҗа бүлмәсенә Нәфисне чакырды.
Тукбаев зур бүлмә түрендә бүкәндәй утырып тора. Ян стена кырыйларына урындыклар тезелгән. Бер якта Динар Ишкәев белән ашказаны чиреннән интегүче, ябык чырайлы урынбасар Фаил Минһаҗович утырган. Аларга каршы якта, Нәфис белән янәшә, Ишкәевнең бертуган энесе, кабак башлы Ибәт кунаклаган. Ибәтнең район хакимиятендә вакытлыча беренче урынбасар вазифаларын үтәп торган чагы, сынау вакытын үтсә дә, исәбе – урынбасарлыкта бөтенләйгә калу.
Бүлмәдә тынлык. Һәркем бер-беренә күз йөртеп, сынап карады. Нәфис биредә ни буласын, сүз нәрсә турында барачагын әлегә абайламый. «Ишкәевләр икесе дә монда булгач, мөгаен, хәерлегә булмас», – дип тә юрады ул. Шулвакыт Тукбаевның көр тавышыннан бүлмә эчләре дерелдәп китте.
– Динар Хамаевич! – дип башлады ул сүзен, өстәл артыннан торып китеп. – Менә хәзер шуны уйлап торабыз, акчаны теләнеп, сорап алганда жалко түгел иде. Монда кесәгә кергәч… – Ул кулын ботына шапылдатты. – Жалко була башлады… Ну түлке теге типография… Моны Хәниф Хәйриевич та, мин дә беләм, өч тиенгә дә тормый. Менә кулымны болай кистереп әйтәм, өч тиенгә дә тормый ул. Газета чыгару өчен ровно өч айга әйбәт, аннан соң буявы бетә, ту әллә нәрсәсе. Ну өч ай газетаны гөрләтеп чыгарырбыз, әй-йеме, өч айдан соң бетте…
Нәфис сүзнең типография җиһазлары өчен алынган акчалар турында барганына төшенгәч тынычланды. Редакциягә компьютерлар алырга дип, Министрлар кабинетына, Хәниф Хәйриевич исеменә хат юлланган иде. Димәк, Тукбаев, хатка кул куйдыртып, ул акчаларны районга кайтарткан. Башлык бер тоткан дилбегәсен ычкындырмый сөйләвен белде:
– Аннары, – диде ул, – аның ту краскасына акча кирәк, ту тегесенә, ту моңа. Абага районына кайтканы типография түгел ул, ксерокс… Аның икенче төрлесе дә бар, ул цветной да чыгара ала, зуррак та, күбрәк программалы, газетаны да күбрәк чыгара торганы. Анысы кыйммәт. Ну тегесе, җегетләр, өч тиенгә дә тормый. Минем советым менә болай: алыйк типография дип әйтәсез икән, аны кая куясың? Рәтле бинабыз юк. Компьютерларга дип алган акчага матур гына бер редакция бинасы төзеп куюга ни җитә! Не лучше ли бер матур гына бинаны дөбердәтеп төзеп куярга? Как считаешь, Нәфис абый?
– Билгеле, редакция бинасы да, типографиясе дә шунда була инде аның, компьютер