Dedim: – Ən gözəl günün?
Dedi ki, gələcəkdə.
Bu adam nə qəribə,
Nə qəribə adamdı.
Dedim: – Arzun, istəyin?!
Bir ah çəkdi dərindən:
–Təzə-təzə doğulan
Qurd agızlı körpələr
Görən nə vaxt bu yurdu
Tanrı kimi görk elər?!
Bu adam nə qəribə,
Nə qəribə adamdı!
Nə qəribə adamdı
Bu adamın sevinci,
Bu adamın dərdi də
Tamam özgə biçimdə.
Bu qəribə adamdı –
Mənə elə gəlir ki,
Bu adam ölən günü
Özü qazıb qəbrini
Basdıracaq özünü
Ürəyinin içində!
1984
TURAN QALXIB AYAĞA
Professor Ə. B. Ərculasuna
Nə qaldı haqq anına?
Dövran o ana gəlməz.
Mən bilirəm dalımca
Dost, qardaş, ana gəlməz.
Özüm özümə sirrəm,
Cənnətə çətin girəm;
Deyirlər ki, kafirəm
Haqq nuru mənə gəlməz.
On uyğur, doqquz Oğuz,
İçində mənəm yalqız.
Dərdimi sevdiyim qız,
Söyləsəm, sona gəlməz.
Tanrı övladıyam mən.
Yeddinci qatdan gələn.
Mayası qurddan gələn
Özgə bir dinə gəlməz.
Şamanam – içim göz-göz
Tanrımız deyir ki, döz.
Nədən, Türk haqda bir söz
Körklü Qurana gəlməz?!
Düşmənə doğubdu dan,
Bağırır min ağızdan!
–Metedən, ya Oğuzdan
Bir də Turana gəlməz.
Bayrağına qurd yapan,
Turan adlı yurd yapan, –
Min ildir gözləyən can,
Səbrdən cana gəlməz.
Gün gələr deyə-deyə,
Üz tutduq sirli göyə
Qanımı tökən niyə
Bəs özü qana gəlməz?
Ayrılıq var, var öndə,
Tək olacam gələndə.
Dərd odur ki, öləndə
Xəbərim sənə gəlməz.
And olsun Tanrı dağa,
Ota, gülə, yarpağa!
Turan qalxıb ayağa
Qılınclar qına gəlməz.
ATA DİLİ
Ustad Mirzə Cəlilə
“Anamın kitabı” –anamın dili,
Bu adla çağırıldım dilimin adın.
Mənim ürəyimdən özgə şey keçir,
Ey məni dünyaya gətirən qadın!..
Bu sirri açmaq da bəlkə günahdır,
Mənim günahımı, ana, bağışla.
Sən yenə əvvəlki ucalıqda ol,
Oğlunam, verdiyin cana bağışla.
…Bu dildə söz desəm, çatar Tanrıya,
Çoxları bu sirri anlamır, dədə,
Biz “bizi” yaşadan dilə yenmişik,
Bu Vətən torpağı kiçiləndə də.
Dilimə “can”dedim, canım dilimdə,
Ey dilim, sözümü köməyə gətir.
Min il açmamışıq bir sirri, ustad,
Gərək mən danışım bu həqiqəti.
–“Anamın kitabı” çoxuna yaddır,
Deyərəm nə üçün, səbrini gəl bas.
–Yurd boyu kəhər at oynadanların
Atası kim olub?
–Bizans, ərəb, fars…
O Uzun Həsənin əksi gözümdə,
Dolaşdı ər kimi bu yurd boyunca…
Halalı, qadını kim oldu?!
–Yad qızı,
Oturub ağlayım, dilim, doyunca.
Allah, dahimi də yad qadın doğub,
Müqəddəs dilimin ruhun qırıbdı.
Görən Nizamini, ya Xəqanini
Anası nə dildə danışdırıbdı?
Mənim ocağımı kim yandırdı, kim?
Evimin qadını yad qadın idi.
Oğlumun anası dilimi bilmir,
Özüm də, oğlum da özgələrindir.
Yad qadın nazına yenən millətin,
Başına nə gəlir, nə gəlir azdı.
Babək öz oğlunun xəyanətini
Yad eldən aldığı qadına yazdı…
Bildi ki, xəyanət o qandan gəlir,
Oğul mənim deyil, dedi: – yaddı, yad.
Niyə bacarmırıq tövbə eyləyək,
Yoxsa unutmuşuq bu dərsi, ustad?!
…Böyük Britaniya… London civarı…
Gətrilib yedəkdə qarabağ atı.
Duyub yadlığını bu at madyanın
Gözəl madyanlardan uzaqda yatır.
Hardasan, Oğuzun müqəddəs ruhu?!
Gəl, məni təmizlə, kədər, ey kədər!
Yadla bir yastığa baş qoyanların
Qeyrəti yoxmudur – kəhər at qədər?!
…Gərək Dədə Qorqud, Güntəkin babam,
Təzədən üz tutam yazına indi.
Ata kitabların unutduğumdan
Əsirəm yad qadın nazına indi.
Hansısa bir namərd hökmdar deyib,
Bugünkü