İki ömrüm olsaydı. Əli Zeynalov

getdim. Böyük salon pedaqoji texnikumu bitirən gənclərlə dolu idi. Yoldaşlarımın bir çoxunu orada gördüm. Haqqı ilə bir stol arxasında oturduq. Ondan yavaşca soruşdum:

      – Bu nə məsələdir?

      – Xəbərin yoxdur?

      – Yox.

      – Səni hardan tapıblar?

      – Heç yerdən, evə çağırış vərəqəsi gəlmişdi.

      O, dodağını büzüb dedi:

      – Əgər bəziləri kimi şəhərdən çıxıb başqa yerə getsəydik, onda bizi də tapa bilməzdilər. Mən dəmir yolunda işləyirəm. Bilmirəm ünvanımı hardan tapıblar. Bəs sən haradasan?

      – Mən teatr texnikumuna qəbul olmuşam.

      O, diqqətlə mənə baxaraq çiyinlərini çəkdi.

      – Mənə belə gəlirdi ki, sən ədəbiyyatçı olacaqsan. Axı, ədəbiyyata çox həvəsin vardı. İndi ki, səni axtarıb tapıblar, çətin qoyalar oxuyasan.

      – Kim qoymaz?

      – Maarif komissarlığı.

      – Nə üçün qoymur?

      – Ona görə ki, pedaqoji texnikumu bitirənlərin bir çoxu öz isxtisası üzrəişləməyə getmir. Kəndlər müəllimsiz qalıb. Ona görə də məsələ qoyulub ki, pedtexnikumu bitirən bütün məzunlar ən azı iki il müddətinə rayonlara göndərilsin.