Kristofer Robin ağacın altında «Deyəsən, yağış yağacaq!» deyə-deyə dövrə vurmağa, Vinni-Puh isə buludların mahnısını oxumağa başladı.
Mən buludam, buludam,
Balaca qara bulud.
Yox, ayı deyiləm mən.
Buludlarsa, bəllidir,
Göylərdə uçmalıdır!
Ah, mavi səmalarda
Süzmək necə gözəldir –
Ona görə buludlar
Hey mahnı oxuyurlar!
Maraqlıdır, nə qədər qəribə də olsa, arılar get-gedə özlərini daha şübhəli aparır, lap bərkdən vızıldaşırdılar. Hətta bəziləri yuvadan çıxıb Buludun ətrafında uçuşmağa başladılar; onlardan biri Buludun burnuna qondu və o dəqiqə də uçub-getdi.
– Kristofer – of! – Robin! – Bulud qışqırdı. – Başa düşdüm. Bunlar düzgün arılar deyillər!
– Nə danışırsan?
– Qətiyyən düzgün arılar deyillər! Ona görə, yəqin ki, düzgün bal düzəltmirlər!
– Doğrudan?
– Hə. Odur ki aşağı ensəm yaxşıdır.
– Bəs necə enəcəksən? – Kristofer Robin soruşdu.
Hm, Vinni-Puh heç bu barədə fikirləşməmişdi. Kəndiri pəncəsindən buraxsa, guppultuyla yerə dəyəcəkdi. Odur ki bu fikir xoşuna gəlmədi. Yaxşı-yaxşı götür-qoy edəndən sonra dedi:
– Kristofer Robin, şarı tüfənglə vurmalısan. Tüfəng yanındadır?
– Əlbəttə, yanımdadır, – Kristofer Robin dedi. – Amma atəş açsam, şar xarab olar axı!
– Atəş açmasan, mən xarab olacağam, – Puh dedi.
Onda Kristofer Robin şarı nişan alıb atəş açdı.
– Oy-oy-oy! – Puh bağırdı.
– Vura bilmədim? – Kristofer Robin soruşdu.
– Vurmağına vurdun, – Puh dedi, – amma şarı yox!
– Bağışla, üzr istəyirəm, – Kristofer Robin yenidən nişan alıb atəş açdı. Bu dəfə gülləsi hədəfə dəydi; şar yavaş-yavaş boşalmağa başladı və Vinni-Puh yerə endi.
Doğrudur, kəndirdən bərk-bərk yapışdığı üçün pəncələri keyimişdi, amma neyləmək olar?!
Bu əhvalatdan sonra Puh düz bir həftə pəncələrini tərpədə bilmədi. Belə ki, burnuna milçək qonanda onu üfürüb qovalamağa çalışırdı: «Puhh! Puhhh!» Bəlkə də, məhz buna görə onu «Puh» adlandırıblar. Amma, doğrusu, buna çox da əmin deyiləm.
– Nağıl qurtardı? – Kristofer Robin soruşdu.
– Bu nağıl qurtardı. Amma başqaları da var.
– Puh ilə mənim haqqımda?
– Hə, üstəlik, Dovşan, Piqlet və başqaları haqqında; məsələn, bir dəfə Puh ilə Piqlet Efilantı tutmaq fikrinə düşdülər.
– Tuta bildilər?
– Yox.
– Təəccüblü deyil! Axı Puh səfehin biridir. Bəs mən onu tutdum?
– Darıxma, bunu növbəti nağıllara qulaq asandan sonra biləcəksən.
– Yaxşı, – deyə Kristofer Robin ayağa qalxdı, sakitcə ayı balasının dal ayağından tutub arxasınca sürüyə-sürüyə qapıya sarı getdi. Qapıya çatanda arxaya çevrilib soruşdu:
– Bəs mənim gülləm ona dəyəndə çox ağrıtmayıb?
– Heç ağrıtmayıb, – atası dedi.
Oğlan başıyla sağollaşıb otaqdan çıxdı. Atası oğlunun ardınca pillələri qalxan Vinni-Puhun çıxardığı səsləri eşitdi: bum-bum-bum.
Atasının Kristoferə sonrakı günlərdə danışdığı nağıllar sizə də maraqlı gəlirsə, onda gəlin onları birlikdə oxuyaq.
İA-İA QUYRUĞUNU İTİRİR, PUH TAPIR
Qoca boz eşşək İa-İa meşə kənarında, qanqal basmış otluqda tək-tənha dayanıb ciddi məsələlər barədə düşünürdü. Bəzən kədərli-kədərli «Niyə?», bəzən də «Buradan hansı nəticə çıxır?» kimi suallara cavab axtarırdı. Ona görə də Vinni-Puhun addım səslərini eşidəndə çox sevindi: axır ki, fikirlərdən ayrılıb kiminləsə söhbətləşmək olardı.
– Nə var, nə yox? – o, həmişəki qaydada kədərli-kədərli soruşdu.
– Belə də! Sən necəsən? – Puh soruşdu.
İa-İa başını yellədi.
– Deyə bilmərəm, – o dedi. – Bilmirəm necəyəm. Mənə elə gəlir, çoxdandır necə olduğumu bilmirəm.
– Oy, quyruğuna nə olub? – Puh təəccüblə soruşdu.
– Nə olub ki? – İa-İa suala sualla cavab verdi.
– Quyruğun yoxdur!
– Baxaq görək! – İa-İa dedi.
O, yavaş-yavaş quyruğuna tərəf döndü, amma onu görmədi; sonra əks tərəfə döndü, yenə də quyruğunu tapa bilmədi. Onda başını əyib aşağıdan baxdı və nəhayət, kədərli səslə dedi:
– Hər şey aydındır. Təəccüblü deyil, yəqin, kimsə oğurlayıb…
Puh hiss edirdi ki, ona nəsə deməli, ürək-dirək verməlidir. Amma məhz nə deməli olduğunu yadına sala bilmədi. Əvəzində nəsə xeyirli bir iş görmək istədi.
– İa-İa, – o, təntənəli şəkildə bəyan etdi, – mən Vinni-Puh söz verirəm ki, sənin quyruğunu tapacağam.
– Sən əsl yoldaşsan, – İa dedi, – əsl dostsan. Bəziləri kimi deyilsən!
Beləcə, Puh quyruğu axtarmağa yollandı. Vinni şam və küknar ağaclarının yanından ötüb-keçdi, nəhayət, ac-susuz halda Qalın Meşəyə çatdı. Axı Bayquş bu meşədə gözəl «Şabalıd» qəsrində yaşayırdı. Hə, evdə yox, möhtəşəm qəsrdə. Qəsrin qapısının üzərinə həm zınqırov bərkidilmişdi, həm də düymə. Düymənin altında yazılmışdı:
QAPINI AÇMASALAR, XAHİŞ EDİRƏM, DÜYMƏNİ BASIN!
Zınqırovun altında isə belə yazılmışdı:
ƏGƏR QAPINI YENƏ AÇMASALAR, XAHİŞ EDİRƏM, KƏNDİRİ ÇƏKİN!
Elanların ikisini də Kristofer Robin yazmışdı, çünki Meşədə yalnız o yazmağı bacarırdı. Ağıllı Bayquş belə oxumağı, imza qoymağı bacarsa da, sözləri onun kimi düzgün yaza bilmirdi.
Puh qapını döydü, zəngi basdı, sonra zınqırovun kəndirini çəkdi və axırda ucadan səsləndi:
– Bayquş! Qapını aç! Ayı gəlib.
Qapı açıldı; Bayquş qapının arasından çölə boylandı.
– Xoş