– Döyün onu, uşaqlar! – oğlanlardan ən böyüyü və güclüsü qışqırdı. – Elə döyün ki, bir də bizim küçəyə ayaq basmasın.
– Ay aman! – Annika qışqırdı. – Onlar Villeni döyürlər!.. Yaramazlar!
Tommi də əlavə etdi:
– O zorbanın adı Benqtdir. Yaman davakardır, özü də pis oğlandır. Ora baxın, beşi də bir qızın üstünə düşüb!
Peppi oğlanlara yanaşıb şəhadət barmağını Benqtin kürəyinə vurdu.
– Ey, balaca Ville ilə təkbətək dalaşsana! Niyə onu təkləmisiniz?
Benqt geri dönüb əvvəllər burada rast gəlmədiyi qızı gördü. Bəli, bəli, qətiyyən tanımadığı bu qız hələ bir cürət edib barmağı ilə də onu vurmuşdu. O, heyrətdən bir anlıq yerində donuxub qaldı, sonra barmağı ilə Peppini göstərərək dedi:
– Hey, uşaqlar, Villedən əl çəkin. Bu eybəcər müqəvvaya bir baxın!
O, gülməkdən uğunub getdi, əlləri ilə dizlərindən yapışaraq qəhqəhə çəkirdi. Oğlanlar dərhal Peppini dövrəyə aldılar, Ville isə göz yaşlarını silə-silə sakitcə Tomminin yanına çəkildi.
– Siz bir onun saçlarına baxın! – Benqt sakitləşmirdi. – Alov kimi yanır. Ayaqqabılarına, ayaqqabılarına bir bax! Hey, bəri bax, o ayaqqabılarının birini mənə borc versənə, çoxdandır ki, qayıqda gəzmək istəyirdim, bilmirdim haradan tapım.
O, Peppinin hörüyündən yapışdı və qəsdən üz-gözünü büzüb əlini çəkdi.
– Ay aman, əlim yandı!
Oğlanların beşi də Peppinin ətrafında atılıb-düşərək “Kürən! Kürən!” – deyə bağırışırdı.
Peppi isə onu dövrəyə almış oğlanların arasında durub ürəkdən gülürdü.
Benqt güman edirdi ki, qız hirslənəcək, bəlkə də, ağlayacaq. Sözlə qızı özündən çıxartmaq mümkün olmadığını gördükdə Benqt onu itələdi.
– Xanımlarla nəzakətlə rəftar etmək lazımdır, – Pep-pi güclü əlləri ilə Benqti qamarlayıb yuxarıya elə tulladı ki, o, yaxınlıqdakı tozağacının budağından asılı qaldı. Sonra da o biri oğlanı qamarlayıb başqa bir budağa atdı. Üçüncünü villa qapısının kəlləsinə tulladı. Dördüncü hasarın üstündən uçaraq birbaş gül ləkinə düşdü. Beşinci oğlanı isə yolda durmuş oyuncaq arabacığına basdı.
Peppi, Tommi, Annika və Ville sükut içərisində dayanıb heyrətdən dilləri tutulmuş oğlanlara baxırdılar.
– Ay qorxaqlar! – Peppi, nəhayət, çığırdı. – Beşiniz də bir qızın üstünə hücum etmisiniz – bu axmaqlıqdır! Tfu, nə pis uşaqlarsınız… Ayıb olsun sizə! Tommi, Annika, biz evə getməliyik. Ville, bir də onlar cürət edib barmaqlarının ucu ilə belə sənə toxunmuş olsalar, mənə xəbər verərsən.
Peppi başını yuxarı qaldırıb budaqda hələ də asılı qalmış, qorxusundan cınqırını çıxarmayan Benqtə dedi:
– Bəlkə, saçlarımın rəngindən, ayaqqabılarımın böyüklüyündən yenə də nəsə demək istəyirsən? Hələ ki burdayam, döşə gəlsin, utanma.
Lakin Benqtin ağzını açmağa belə halı qalmamışdı. Peppi tələsmədən dəmir qutunu və çarxı yerdən götürüb Tommi və Annika ilə evlərinə yollandı.
Öz villalarına çatanda Peppi dedi:
– Əzizlərim, heç bilirsiniz mən necə təəssüflənirəm: mən iki qiyamət şey tapdım, amma siz heç nə tapma-mısınız. Həvəsdən düşməyin, bir az da axtarın. Tommi, bəlkə, sən bax o böyük ağacın oyuğuna baxasan? Di-lektorlar belə ağacları yoxlamamış ötüb-keçməzlər.
Tommi dedi ki, onsuz da nə özü, nə də bacısı dəyərli bir şey tapa bilməyəcəklər. İndi ki Peppi xahiş edir, o axtarar və əlini oyuğa saldı.
– Bu nədir belə? – Tommi təəccüblə qışqırdı və oyuqdan meşin üzlü, yaraşıqlı cib dəftərçəsi və balaca gümüşü karandaş çıxartdı. – Möcüzədir! – Tommi öz tapdığına maraqla baxırdı.
– Gördün! İndi gördün ki, dünyada dilektor olmaqdan yaxşı iş yoxdur. Annika, indi də sən o kötüyün altını eşələ. Adətən, qoca kötüklərin altından əla şeylər tapmaq olur.
Peppinin məsləhətinə əməl edən Annika kötüyün altından qırmızı mərcan boyunbağı tapdı. Təəccübdən ağızları açıla qalmış bacı-qardaş qərara gəldilər ki, bundan sonra həmişə dilektor olacaqlar. Birdən Peppinin yadına düşdü ki, bu gün səhərə yaxın yuxulamışdı və o, dərhal yatmaq istədi.
– Xahiş edirəm, mənimlə yataq otağına gedək, üstümü yorğanla əməlli-başlı basdırın.
Peppi çarpayısının qırağında oturub ayaqqabılarını çıxartmağa başlayanda fikirli-fikirli dedi:
– Yaramaz Benqt! Qayıqda gəzmək istəyinə bir bax!
– Nifrətlə çımxırdı. – Onun dərsini gələn dəfə verərəm!
Tommi ədəblə soruşdu:
– Peppi, doğrudan, sənin ayaqqabıların niyə belə iridir?
– Elə rahatdır, – Peppi yatağına uzandı. O, ayaqlarını balışın üstünə qoyub, başını yorğanın altında gizlədib yatmağa vərdiş etmişdi.
– Qvatemalada hamı belə yatır. Məncə, bu, yeganə doğru və düzgün yatmaq üsuludur. Belə yatmaq çox rahatdır. Siz laylaysız yuxulaya bilirsiniz? Mən mütləq özümə laylay çalmalıyam, yoxsa gözlərimə yuxu getməz.
Bir saniyə keçməmişdi ki, Tommi və Annika yorğanın altından anlaşılmaz qəribə səslər eşitdilər. Peppi özünə laylay çalırdı. Uşaqlar onu narahat etməmək üçün barmaqlarının ucunda qapıya tərəf getdilər. Otaqdan çıxanda bir daha geri dönüb balışın üstündə ancaq Peppinin ayaqlarını gördülər.
III. Peppi məktəbə gedir
Tommi və Annika məktəbdə oxuyurdular. Hər gün səhər saat səkkizdə çantalarını götürür, əl-ələ verib yola düzəlirdilər.
Bu zaman Peppi ya cənab Nilsonu geyindirib bəzəyir, ya at minir, ya da idman edirdi. Sonra Peppi rahatca mətbəxdə oturub iri fincanda qəhvə içər və pendirlə bir neçə dilim çörək yeyərdi.
Tommi ilə Annika məktəbə gedəndə həsrətlə “Toyuq” villasına baxardılar. Çünki məktəbə getmək istəmirdilər, bütün günü Peppi ilə oynamaq arzusunda idilər.
Bir gün yenə Tommi və Annika dərslərini hazırlayıb Peppinin yanına gəlmişdilər. Onlar Peppini dilə tutmağa başladılar. Tommi bic-bic Peppiyə baxıb dedi:
– Sən heç təsəvvür edə bilmirsən ki, bizim necə qiyamət müəllimimiz var!
– Heç bilmirsən bizim sinif necə maraqlıdır, – Annika da onun sözünə qüvvət verdi. – Mən bir gün məktəbə getməsəm,