Bir sevgi tarixçəsi. Erik Siqal

öpdü.

      – Ey, gözümə yaxşı dəymirsən.

      – Zədəli adam necə olar, Cen…

      – Barı o biri oğlanın görkəmi səninkindən pisdirmi?

      – Əlbəttə. Qat-qat. Mən həmişə üstümə əl qaldıranı daha pis günə salıram.

      Bunu bacardığım qədər hirslə deməyə çalışdım ki, Cenni, bir növ, başa düşsün: gözdən uzaq, könüldən iraq olduğum müddətdə onu dartıb çarpayısına salan istənilən gədənin baş-gözünü dağıdaram. O mənim pencəyimin qolundan yapışdı və biz qapıya tərəf getdik.

      – Hələlik, Cenni, – kommutatorda oturan qız onunla sağollaşdı.

      – Hələlik, Sara Ceyn, – deyə Cenni cavab verdi.

      Biz bayıra çıxıb mənim «MC»mə23 tərəf getdik. Ciyərlərimi soyuq axşam havası ilə doldurub bacardığım qədər etinasızlıqla soruşdum:

      – De görüm, Cenni…

      – Nə deyim?

      – E-e, Fil kimdir?

      O, qapını açıb maşına əyləşə-əyləşə sakit tərzdə cavab verdi:

      – Mənim atam.

***

      Ay inandım ha! Belə «ata»lar haqqında az şey bilmirik!

      – Sən atana Fil deyirsən?

      – Adı belədir. Bəs sən atanı necə çağırırsan?

      Cenni bir dəfə mənə danışmışdı ki, onu Rod-Aylend ştatının kiçik Krenston şəhərində çörəkxana saxlayan atası böyüdüb. Cenni hələ çox gənc ikən anası avtomobil qəzasında həlak olub. Bunu mənə niyə indiyədək sürücülük vəsiqəsi almadığını izah edəndə söyləmişdi. Onu da əlavə etmişdi ki, atası bütün mənalarda «həqiqətən əla kişidir» (öz sözləridir), ancaq anasının ölümündən sonra dəhşətli dərəcədə vasvası olub və yeganə qızına maşın sürməyə icazə verməyib. Məktəbdə yuxarı siniflərdə oxuyanda, xüsusilə Providensdə pianino dərslərinə getməyə başlayanda Cenni atasının qoyduğu bu məhdudiyyətə görə çox əziyyət çəkib. Əvəzində avtobusda uzun yol getdiyi müddətdə Prustu başdan-ayağa oxuyub qurtarıb.

      – Sən atana nə deyirsən? – o, sualını təkrar etdi.

      Xəyala daldığımdan Cenninin sonuncu sözlərini yaxşı eşitmədim.

      – Kimə?

      – Soruşuram ki, sən öz əcdadınla danışanda hansı termindən istifadə edirsən?

      Həmişə atamla söhbət edəndə dilimin ucunda olan sözü dedim:

      – Köpəkoğlu.

      – Üzünə deyirsən?

      – Heç vaxt onun üzünü görməmişəm.

      – Maskada gəzir?

      – Müəyyən mənada hə. Daşdan. Sal qayadan.

      – Get işinə! Yəqin, o səninlə fəxr edir. Axı sən məşhur idmançısan.

      Mən Cenniyə baxdım. Ona hələ çox şey məlum deyildi.

      – Məşhur idmançı o olub, Cenni.

      – «Sarmaşıq Liqası»nın çempionundan da məşhur?

      Mənim idman nailiyyətlərimi Cenninin bu dərəcədə yüksək qiymətləndirməsi xoşuma gəldi. Amma çox təəssüf ki, həmin yüksəklikdən enib yerimi atama verməli idim.

      – O, 1928-ci il Olimpiadasında təkadamlıq qayıqda avar çəkib.

      – İlahi! – Cenni heyrətə gəldi. – Udub?

      – Yox, – dedim və atamın finalda finiş xəttinə altıncı çatdığını xatırlayıb bir az rahatlandım.

      Araya sükut çökdü. İndi, bəlkə, Cenni başa düşər ki, IV Oliver Barrett olmağın çəkisi təkcə Harvardın həyətindəki daş binanın sahibiylə qohumluq əlaqələri ilə ölçülmür. Burada əzələlərin də rolu var. Mən ailəmin idman nailiyyətlərini nəzərdə tuturam.

      – Bəs ona niyə «Köpəkoğlu» deyirsən? Nə edib ki?

      – Məni zorlayıb, – deyə qısa cavab verdim.

      – Bağışla, başa düşmədim.

      – Məni zorlayıb, – təkrar etdim.

      Onun gözləri nəlbəki boyda oldu.

      – Bu ki qanı qana qarışdırmaqdır.

      – Məni ailə problemlərinlə yükləmə, Cen. Öz ailə problemlərim kifayət qədərdir.

      – Yaxşı, bunu necə edib? – Cenni soruşdu. – O nə edir ki, belə deyirsən?

      – Məndən həddən artıq «düzgün olmağı» tələb edir.

      – «Düzgün olmağın» nəyi pisdir? – deyə Cenni sözlərimdə ziddiyyət tapdığına sevindi və rahat nəfəs aldı.

      Mən ona «Barrettlər ailəsinin böyük ənənələri»ni davam etdirmək üçün proqramlaşdırılmaq istəmədiyimdən danışdım. Məgər o hiss etmir ki, adımın da nömrələnməsindən necə əzab çəkirəm? Mən hər semestr N sayda uğur əldə etmək öhdəliyindən cana doymuşam.

      – O, anlayıram, – Cenninin səsində sarkazm duyuldu. – «Sarmaşıq Liqası»nın çempionluq titulu məsələsində sənin birinci olmaqdan necə bezdiyinin canlı şahidiyəm.

      – Məni bezdirən odur ki, atam məndən bütün sahələrdə bundan aşağı nailiyyət gözləmir.

      Mən həmişə hiss etdiklərimi və heç vaxt heç kimlə bölüşmədiklərimi, axır ki, dilə gətirdiyimə görə özümü olduqca narahat hiss edirdim. Amma istəyirdim ki, Cenni bunları bilsin, məni daha yaxşı başa düşsün.

      – Mən nəyə nail oluramsa-olum, o, inanılmaz dərəcədə laqeydliklə qarşılayır. Sanki mən, sadəcə, borcumu yerinə yetirmişəm.

      – Axı o çox məşğul adamdır. Neçə-neçə banka, nə bilim, daha hansısa idarələrə rəhbərlik edir…

      – Aman Tanrım, Cenni, sən kimin tərəfindəsən?

      – Müharibə gedir? – o maraqlandı.

      – Bəli, məhz müharibə gedir, – cavab verdim.