Mən hardanam. Mən niyə burdayam. Hara gedirəm 2.0. Bir yad adamın xatirələri. Valentin Ruzanov

axşamının sükutuna sürükləndi. Çırpılan şüşə kimi divarlardan əks olunan və uzaq bir yerə gedən polad tellərin gərginliyini hiss edərək, bu rifi əbədi olaraq təkrar etmək istədim. Sonra geri döndü və ətrafdakı hər şeyi və hər kəsi doldurdu. Andrey dolaba baxdı:

      "Yuxarıda bir partiyamız var, amma artıq yer yoxdur." Budur bir şüşə araq.

      – Bu gün məşq edəcəyik?

      – Yox.

      Andrey və Valkanın arxasında bağlı olan qapının şüşəni açmaqdan başqa çarəsi qalmamışdı. Daha əvvəl heç vaxt bu qədər incik hiss etməmişdi. Şüşə artan incikliklə birbaşa nisbətdə boşaldı və bir saat sonra Valyok dəhlizə çıxdı və heyrətlənərək ikinci mərtəbəyə qalxdı. Dəhlizdən keçərkən rastlaşan ilk qapıya soxuldu və otağa girdi.

      – Valyok sənsən.

      – Salam elektronik!

      – Bizə qoşul, bir partiyamız var.

      – Təşəkkürlər.

      Daha iki saat səs -küylü bir şirkətdə Elektronikanın otağında oturduqdan sonra Valek vidalaşıb getdi. Qonşu qapıdan baxanda orada yatan çekisti gördü. Çekist bu otağın sahibi deyildi, ümumiyyətlə universitetdə oxumurdu. Amma musiqiçi idi və bura şərab və cəmiyyət üçün gəlmişdi.