– Bonan vesperon!
Sekvante la rigardon de la fremdulo, mi turnas min. Mi vidas la brulantajn okulojn de dudekjara kelnerino, kiu nerimarkeble staras malantaŭ mia dorso, tiaj okuloj estas ĉe la publiko, kiam vi prezentas virtuozajn pasejojn dum improvizo.
– Bonan vesperon! – la kelnerino, iom embarasita kaj kun iometa rideto sur la vizaĝo, rigardas, kiel mi, kun la buŝo malfermita, denove turnas mian rigardon al la usonanoj.
– Vi devas aspekti pli bone! Ili kapjesas.
(Decembro)
Nokto. Mergite en malfacilaj pensoj, mi marŝas laŭ la aŭtovojo. Ĉi tiu konkreta monstro estis speciale konstruita de la lasta svatanto de la princino por rapida veturado kaj oftaj rendevuoj kun ŝi. Sed laŭ lokaj loĝantoj, la plej mallonga vojo al la Princlando estas la fera vojo. Kaj multaj, kiel mi, elektis ĉi tiun vojon.
– He! Jen mia tolo, – longa, magra knabino en ledjako blokis mian vojon.
– Estas forko plu. Eble ni disiĝos.
– Estas nur du reloj.
– Sed estas multaj dormantoj!
– Ash Litova nyasuprantu.
– Kaj mi tre bone komprenas ŝin.
6. LA HUNDO EN LA MARO
Kiam mi atingis la forkon, mi tute ne volis iri laŭ rondirvojo, kaj mi sugestis.
– Malvarmas. Ĉu ni povas dormi kune?
– Sur la nuda bruligita herbo? Ni eĉ ne havas litkovrilon.
– Ĉu la fojnamaso konvenos al vi? Estas unu sur la altaĵo.
– Bone, sed nur unu nokton. Estas limo ie proksime. Surgrimpante la monteton, ni ekloĝis en fojnamaso. Mi ne volis dormi kaj mi proksimiĝis al la knabino. Preskaŭ proksime.
– Estas tro frue. Mi ankoraŭ ne malvarmas, «ŝi flankenpuŝis min per sia mano.
– Kio estas via plej ŝatata bando?
– «Acey.»
– Kio vi estas? Ankaŭ la mia! – la frazo estis prononcita en la lingvo de la princlando kaj la knabino surprizite demandis.
– Ĉu vi scias ĉi tiun lingvon?
– Mi komprenas ion.
– Tiam estos pli facile por ni.
– Usono? Vi diris nur unufoje.
– Mi ne malvarmas kun vi.
– Bone. Mi endormiĝas.
Mi havis koŝmaron en mia sonĝo. Mi batalis kun iu granda ulo, sed li montriĝis malfortulo kaj rapide rezignis. Tiam, post mallonga paŭzo, la ringa juĝisto, tirante siajn vortojn nenature, anoncis:
– Gesinjoroj. Kaj nun ĝi estas nekutima matĉo. En la ringo estas nekomparebla Violo! – la komentisto varmigis la homamason farante longajn paŭzojn, – Kaj ĉarman Kamomilon! Skemo A. A. B. A. Gajninto prenas ĉion!
Du mirindaj belulinoj supreniris la scenejon. Ili ridetis. Ili deĵetis la fundon kaj komencis bati min. Ili havis prilaboritan skemon – Kamomilo, kaptante malantaŭe, provis atingi mian orelon per siaj dentoj, kaj Violet, starante antaŭ, daŭre aranĝis siajn okulvitrojn kaj fine, kalkulinte la trajektorion, falis sur ŝiajn genuojn kaj mordis min dolore. Post la dua raŭndo, mi falis sur seĝon, elĉerpita kaj preskaŭ sensenta pro surprizo – mia kara patrino kun mopso elsaltis en la ringon kaj komencis malpliigi min plorante:
– Filo, mi forgesis, kio estas la aaba plano. Pardonu Dion!
– En partoj A, la establitaj skemoj estas aplikataj. Parto B konsistas el iuj malpligrandigoj.
La gongo sonis. «Knabinoj de vera ĵazo» batis min en la stomako per sia kapo, trenis min per la haroj kaj fine komencis verŝi violan-kamomilan miksaĵon de Chanel sur la hagan kaj venkis.
– Panjo, kara, – mi kriis – ili ĵetu la blankan tukon!
«Ili ne povas,» panjo respondis, «ili forgesis lavi ĝin.
– Nu, almenaŭ vi viŝis la polvon? – jam en deliro mi demandis.
– Ĉi tie ne estas polvo. Estas fojno, – respondis la trankvila voĉo de knabino en leda jako.
– Fojno. Pajlo. Fojno. Pajlero, – mi kuris maldekstren, poste dekstren, reflektante la imagajn batojn de miaj rivaloj.
«Kuru al mi,» la knabino flustris, «kaj aŭskultu.
7. NENIU SNACK
Valjok elprenis la ŝlosilon kaj malfermis la pordon de la apartamento. La tago estis suna, do estis lumo hejme. Mi malsatis. Li eniris la kuirejon kaj ĉirkaŭrigardis. Sur la forno estis kovrita pato. Panjo ne estis hejme. Forpreninte la kovrilon de la pato, Valyok malkovris tie maloftan aferon en la domo en la postperestrojka jaroj – viando. Pecoj de rostita viando! La lastan fojon kiam li manĝis tian pladon antaŭ kelkaj jaroj, kiam Banana kondukis lin eksteren por ludi, kaj post unu horo, per saksofono kaj gitaro, ili enspezis multan monon. Kaj nun la fritita viando estis same bongusta kiel tiam. La telefono sonoris. Valyok levis la telefonon:
– Jes… je kioma horo …? Bone.
Horon poste li jam estis ĉe la stacidomo kaj, rimarkinte Fomich, Valera kaj Parenco, salutis:
– He!
– He!
– Ĉu vi prenis ĉion?
– Jes.
– Mi iros aĉeti cigaredojn.
Revenanta Valjok rimarkis strangan tipon kaŭrantan apud starantaj amikoj. La stranga tipo estis tute inteligenta ulo ĉirkaŭ tridekjara, sed aŭ estis io abomeninda en la ulo, aŭ Valek ĝenis ion:
– Kio Fomich, ĉu la bluaj denove gluiĝas?
Tip staris ĝis sia plena alteco kaj Valjok iom hezitis. Ne estis batalo. Nerimarkeble dum la konversacio, elektra trajno alproksimiĝis. Preninte sakojn kaj dorsosakojn, ĉiuj rapidis al la aŭtoj, kaj la inteligenta tipo ne postrestis:
– Ĉu kunpreni min?
– Ne.
– Domaĝe!
– Selyavi!
Duonhoron poste, malŝarĝante de la aŭto, ĉiuj ekiris sian vojon. La plej malmola el la valizo estis la butona akordiono, kiu estis trenata laŭvice.
Alveninte al la loko, demetante siajn dorsosakojn kaj ripozante, ili ne rimarkis kiel alproksimiĝis la vespero.
– Nu, fiŝkaptante?
– Ĉu vi havas fiŝkaptajn kanojn?
Parenco donis al ĉiu fiŝkaptan bastonon, kaj elfosinte vermojn kaj vagante serĉante lageton dum kelka tempo, ili ĉiuj sidiĝis sur la marbordo. Neniu fiŝo estis kaptita. Grandega flava luno aperis sur la ĉielo. En tia nokto mankis nur lupoj kaj homlupoj.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».