“Mademoiselle Maas,” sê die wag in ’n sterk Franse aksent. “Welcome to Barbara’s Cove. We’ve been expecting you.”
“Rebecca, please, monsieur.”
“Ovide.”
Hy vra of hy die drone moet stuur om haar na die huis te begelei.
“Non merci, ça va, Ovide. It’s creepy enough already.”
Hy bied aan om self voor haar uit te ry. Hy beduie na die jeep voor die stoep.
“No, thanks, I’ve got this bitch in a box that tells me where to go.”
Hy beduie haar in die rigting van die see, sê sy moet links draai as die pad teen die rotse doodloop: “You can’t miss it. Il n’y a qu’une maison. Only house.”
“Only house?”
“No houses. Just your father’s house.”
“I guess that’s how gated communities work. First the gates. Then the communities.”
Hy gryns: “Oui. Just your papa and his gate.”
“Merci, Ovide. I’ll see you around – à bientôt, n’est-ce pas?”
“Bien sûr! Tu parles bien le français.”
“Only the basics. Où sont les toilettes?” sê sy in ’n plat Afrikaanse aksent.
“Tes toilettes, c’est le monde,” sê hy en beduie die mis in. Hy hurk by haar venster: “I’m sorry, Rebecca. Your father. He’s a beautiful man, and sad.”
Iemand êrens het gesê dat die Voyagers skepsels is wat spesifiek ontwerp is om lomp en gestremd te wees op hulle eie planeet, maar grasieuse dansers in die ruimte. Hulle is meestal gemaak uit silikon en aluminium en elkeen weeg min of meer 800 kg. Hulle het tienkantige lywe, 3.65 m breë antennas, drie arms en ’n paar pote waaraan die vuurpyl gekonnekteer was vir die verspring die ruimte in. Een arm hou die magnetiese veldsensor vas. Aan die punt van die tweede arm is al die sintuie, die groot oë en lang ore, die kameras en mikrofone en voelers. Die derde arm dra die plutoniumkragtoevoer wat die masjien van energie voorsien, ver genoeg uitgestrek sodat die lyf vry bly van radiasie.
Toe sy deur die onbeboude, beboste erwe die misbank binnery, is die motor se wiele onhoorbaar op die nuutgeteerde pad. Henk het die straatligte en die wit-op-groen padtekens skynbaar so laag as moontlik laat bou, die padtekens skaars hoër as die ruie fynbos, die straatligte slegs drie meter hoog en voorsien van bewegingsensors wat die ligte slegs aktiveer wanneer ’n voertuig naby is. Gekamoefleerde beskawing.
Die hoofligte slaan ’n paar meter voor haar teen die mis vas. Sy is seker sy kan voel hoe haar lyf ’n resonansiekamer vir die diep, bas polsslae van die onsigbare see word. Die nagemaakte dennegeur is ryp in die kajuit. Die mis klou aan die motor se bakwerk, laat druppels agter op die verwarmde metaal en ruite. Dit besluit wat die motor en sy insittende Homo sapiens mag sien. Dit wys vir haar ’n rots vol mos. Die mis vou oop vir die parasitiese stingels van voëlent in ’n boom, wat vir ’n oomblik gefokus in die hoofligte opdoem en dan weer saam met die res van die wêreld uitgevee word. Sy verbeel haar hoe die ligene en sampioene die magtige mis opslurp waar sy pens te laag uitsak.
Rebecca draai links waar die pad doodloop teen die rotse.
“Turn left. Turn left now.”
Die GPS sê sy het haar bestemming bereik, hier waar die wêreld eindig in wit, eteriese soliditeit. Die straatlig trek klam gedaantes uit die mis wat om die lig kolk. Sy gewaar die sekuriteitskamera onder die lig. Sy is seker dit neem die spookbeelde op, die audio sal vol eggo’s wees. Rebecca klim uit die motor. Druppels seesproei slaan vas teen haar vel en bly kleef. In die kajuit praat die GPS skielik, net vir ’n paar oomblikke, baie ontsteld, met haarself.
Skuins oorkant die pad verskyn die ligte van ’n breë leefvertrek en patio in die bosse. ’n Figuur kom by die huis uit met ’n flits.
Ariel het ’n los trui en noupassende jeans aan, die Afro soos ’n swart halo om daardie mond en oë. Sy druk Rebecca vas en Rebecca druk terug. Ariel sê sorry, sy moes op die couch aan die slaap geraak het.
“The home dims all the lights if you don’t move for thirty minutes.”
Rebecca vra of haar pa okay is, of hy hier is.
Hy is hier, hy is okay. Hy drink baie pille. Hy slaap.
Sy parkeer die motor in die oprit en Ariel neem haar tas by haar.
“Anyhoo. Welcome home.”
Die beweging op die oprit het blykbaar vir die huis se sensors gesê om die buiteligte aan te sit. Sy kyk op na die fasade wat uit die steilte peul, die strak lyne en kurwes, die klip en glas en hout en staal, soomloos inmekaargevou. Sy hoor net die einde van Ariel se relaas – iets van ’n clusterfuck. Sy knik terwyl sy die huis staan en gadeslaan. Teen die linkerkant versmelt die uitgestulpte vertrek met ’n verdiepinghoë rots. In plaas van ’n dak is die woning grotendeels diep in die bult onder ’n daktuin ingegrawe. Aan die regterkant loop die tuin ver oor die voormuur, die aarde met ’n laag beton en ’n enkele pilaar bo gehou, waaronder hulle nou die huis binnekom. Sy volg Ariel deur die doolhof van drie of vier losstaande, haakse mure tot hulle uiteindelik by iets soos ’n voordeur uitkom.
“So is this the stoep or the hallway?”
“He’s your dad. Maybe you can figure out the insides and outsides.”
“Huis, paleis, slakdop.”
“I don’t really speak Afrikaans. But the house does. Pris, sê groete vir Rebecca.” Klink of Ariel met Google Translate Afrikaans geleer het.
“Pris? Soos in Blade Runner?”
“How did you know?”
“Daryl Hannah made me realise I’m gay. When I saw Splash, I was confused. When I saw Blade Runner, I knew.”
“You’re LGBTQ+? Cool.”
“Just L.”
“Baie welkom, Rebecca,” sê die huis. “My naam is Pris.”
“Hallo, Pris. Nice om jou in die oog te kyk,” sê sy en kyk na die koepelvormige swart lens in die hoek van die vertrek.
’n Naels-teen-swartbord-gekekkel klink op in surround sound.
“Liewe Jesus! Wat was dit?”
“She laughs when she registers puns or jokes.”
“Pris, moet asseblief nooit weer lag nie.”
“Jammer, Rebecca. Slegs die primêre gebruiker kan hierdie opdrag vir my gee.”
“Is ‘Pris’ ’n brand name?”
“No. It’s a concept model. Only one of her kind. Thank god.”
“Rebecca, moet ek die koffiemasjien aktiveer?”
“As my pa slaap, net pille en ’n bed vir my ook, dankie.”
Sy kyk rond in die massiewe leefvertrek.
“The whole interior was done by VanderMeer&Merwe. Afro-Scandi minimalism.”
Nog aliens, dink Rebecca. Aliens se idee van Homo sapiens se idee van tuisvoel. Amper reg, en daarom so verkeerd. Die sitkamer is een moerse uncanny valley.
“En hier het ons die Collodi&C-ontwerpersrusbank,” sê Ariel in een van haar aangeleerde PR-Afrikaanse sinne.
Die menslikste deel van die leefvertrek is die robothuis se beligting, wat verander toe hulle die vertrek binnestap.
“Nice ligte.”
“You should thank Pris. Say her name first, then she knows you are addressing her.”
“Pris, die ligte is mooi.”
“Dankie,