’n Huis vir my hart
Dirna Ackermann
Melodie
1
Hoe stuur ’n mens iemand met grasie in sy peetjie?
Dis die een en twintigste eeu. Die dae van ridders en hulpelose ou meisietjies wat gered moet word, is verby. Stories van galante mans op wit perde is net die rafels waarmee sprokies aanmekaargelap word, en sprokies het sy baie klein al ontgroei. Ridderskap het buitendien lankal weens verwaarlosing ’n pynlike dood gesterwe.
Xanthe ril toe ’n straaltjie reën met ysvoete by haar baadjie inkruip en so sleep-sleep teen haar nek afloop. Die oomblik toe haar koue hande die slingerende bakkie veilig op die padskouer tot stilstand gebring het, het dit begin reën. Die slierte wat uit haar poniestert losgekom het, klou aan haar voorkop en oor haar oë, maar hulle moet maar daar geplak sit.
Nog ’n kepie word wel uit haar kalmte gekalwe, maar albei haar hande is besig.
Sy bekyk die man in die pad langs haar so tussen die slierte deur met ’n frons wat hom hopelik terug op sy ysterperd sal laat klim en die hasepad laat kies. “Nee. Ek het nie hulp nodig nie, maar e … dankie vir jou … bedagsaamheid.”
Hy reageer nie, roer nie eens nie. Staan net sy staan.
Goed dan. “Watter deel van ‘nee’ begryp jy nie?”
Sy arms vou oor ’n indrukwekkende borskas onder ’n leerbaadjie met ’n lang rits tot onder sy kantige ken. Die veiligheidshelm wat hy afgehaal het, rus nou op die wit-en-silwer Harley. Nie dat sy iets van motorfietse weet nie, maar sy kán lees.
“Dalk dié deel waar ’n vrou met ’n verband om haar pols probeer om in die reën op haar eie ’n bákkie se band om te ruil?” Druppels vorm op sy hare en wimpers.
“Watter verskil maak dit of dit ’n bakkie of ’n motor is? ’n Band is ’n band.” Sarkasties, ja, maar askies vir niks. Vandag is net mooi die laaste dag wat daar met haar gesukkel moet word, en die verdingeste band is die laaste in ’n hele ry voorvalle wat haar onkant gevang het.
Nog minder is dit die tyd, of plek, om ’n indrukwekkende borskas raak te sien. Dít boonop onder ’n leerbaadjie.
Sy gestewelde voete plant wyer in ’n modderige poel asof hy beplan om sommer lank sy staan te staan. “Buiten dat dit ’n veel groter band is as die gemiddelde motor s’n, maak dit seker nie soveel verskil nie, maar ek kan sien dat jy nie juis hond haaraf met die domkrag maak nie. Of hoe dink jy?”
Sy mik die frons wat al vasgevries voel in die rigting van haar hande. Die man het ’n punt beet. G’n wonder sy draai en sy draai en niks gebeur nie. Sy dog dis net haar pols wat onkapabel is. Dat die domkrag iets kan makeer, is nie die soort nuus wat sy wil hoor nadat sy haar uitasem gesukkel het om dit onder die bakkie in te kry nie. Die kepie in haar kalmte sny nog ’n entjie dieper. Die kalmte kan enige oomblik heeltemal inmekaar tuimel. “E …”
Donker wenkbroue oor donker oë wip in die rigting van ’n donker kuif. “Jy wou sê?”
Sy harnas is te dik, niks dring deur nie. Tyd vir ander taktiek. ’n Vrou het meer skietgoed in haar arsenaal om van ’n onwelkome ridder ontslae te raak as net ’n kwaai kyk en dwars woorde.
Hy het darem die ordentlikheid om opsy te staan toe sy orent kom. Vir ’n verandering hoef sy nie op ’n man af te kyk nie. Sy moet selfs ’n paar sentimeters opkyk. Sy bewaar die frons op haar gesig en beduie na ’n kort inrit en hek ’n paar honderd meter in die pad af.
“Ek bly net daar op daardie plaas.” Eerder ’n plasie, of dalk selfs net ’n ekstra groot kleinhoewe, maar wat traak dit hom? “Jy kan regtig ry. Ek stap sommer huis toe.”
Pleks sy dit uit die staanspoor gedoen het. Die bakkie kan hier staan tot een van die bouspanne terug is en sy iemand kan kry om die wiel om te ruil.
Sy is nog besig om haarself te vertel hoe dom sy soms kan wees, toe sit hy die domkrag agter op die bakkie onder die nat seile, sluit die voertuig en staan met die sleutels in sy hand.
’n Man van aksie, lyk dit.
“Kom. Dit reën nou te hard om hier te staan en redekawel.” Hy beduie na die motorfiets en toe sy blykbaar te stadig reageer, vat hy die hand sonder verband en vou haar yskoue, sopnat vingers toe om die bos sleutels. “Klim op, dan vat ek jou gou soontoe.”
Hy moet van lotjie getik wees. Saam met ’n wildvreemdeling op ’n fiets klim waarmee hy soos die wind kan wegjaag? In watter land was hy die laaste twintig jaar?
“Jy is nie dalk –”
“Dankie, maar nee dankie,” knip sy gou enige verdere praatjies kort. Die woorde is net so stram soos haar koue lyf toe sy begin aanstap sonder om om te kyk. Natter kan sy nie eintlik nie, en daar is genoeg tyd om te stort en warm te word voor oom Benna en die man uit Engeland hier sal wees.
Die Harley brul en oomblikke later skuif hy langs haar in, leun nader. “Is jy plein steeks, allergies vir hulp, of is jy domastrant gebore?” Die woorde kom gedemp van agter die blink, donker masker oor sy gesig, maar sy hoor. Dalk omdat sy wíl hoor. Hy is ’n goeie plaasvervanger vir ’n weerligafleier.
“Al drie.” Haar pa het altyd gesê sy kan enige donkie die loef afsteek en dat haar sin vir onafhanklikheid haar dalk nog duur te staan kan kom. Dis haar stiefma wat haar geleer het: staan maar op jou eie voete. Toe kom Colin en messel haar stiefma se lessie goed vas.
Water skiet in ’n vuil bruin straal weg van die agterwiel toe meneer die ridder die fiets voor haar inswaai. Sy moet noodgedwonge gaan staan en krimp terug in die beskerming van haar baadjie se nat kraag.
Moeder Natuur gooi nou met emmers, en reën loop in stroompies oor die donker gesig van die man se helm.
Hy klim af, druk die gesigskerm op. “Klim op die verdekselse fiets, vroumens. Ek sal jou net by jou huis besorg. Niks anders nie.”
Voor sy haar kom kry, het hy sy baadjie af en hou hy dit dat sy haar arms soos ’n kleuter wat hulp nodig het met aantrek, moet deursteek. Haar kop protesteer, maar haar koue liggaam gehoorsaam soos die soetste kind. Hy rits die baadjie toe tot onder haar ken.
En sy dog ridderskap is lankal dood.
Al is sy lank genoeg om hom so ampertjies reguit in die oë te kan kyk, vul haar skouers nie eens die helfte van die ruimte wat behaaglik om haar verraderlike lyf vou nie. Hy help haar agter op die fiets, met haar arms om sy lyf in ’n T-hemp met lang moue wat sê die Stormers is baas. Sy is terdeë bewus van die ferm spiere onder die nat materiaal teen haar vingerpunte.
“Jy is buitendien nie my tipe nie,” roep hy oor sy skouer en trek weg.
Ridderskap ís blykbaar toe dood.
Net voor Roeskuil se toe hek hou hy stil en kyk oor sy skouer. Teen dié tyd is selfs haar brein koud, maar sy kry die boodskap en met bietjie van ’n gesukkel, druk sy die knoppie van die afstandbeheerder met die sleutels nog in haar baadjiesak. Beduie met ’n hand oor sy skouer dat hy agterom moet ry sodat sy by die kombuis kan ingaan.
Byna niemand gebruik in elk geval meer die voordeur nie. Vir seker nie sý nie. Nie sedert …
Hy hou reg teen die trappe stil.
Sy keer haar gedagtes en klim af. Haar nat jeans is ’n dooie gewig aan haar koue bene, haar uitgetrapte Nikes opgaardamme om haar ysige voete.
“D … dankie,” bibber sy en hou die baadjie na hom toe uit. “Die hek is st … steeds oop.”
“Sal jy hulp kan kry met die band?”
Die stemtoon van agter die skerm loop nie juis oor van toegeneentheid nie, maar toe sy laas gekyk het, was dit nog ’n vry land. As sy nie hulp wil hê nie, hoef sy hulp nie te aanvaar nie.
“J … ja.” Dis toe glad nie die ferm erkenning wat sy wou oordra nie, maar haar rittelende lyf wil nie saamwerk nie. “D … dankie.” Die laaste woord is amper ’n nagedagte, maar haar pa hét haar maniere geleer.
Hy trek die baadjie