ELZA RADEMEYER
Drome van gister
Jasmyn
1
Die onvergenoegde uitdrukking op die vrou in die rolstoel se gesig maak dat Alet nader loop en haar arm om haar ma se nek sit. “Dis net tien dae wat ek van die huis af gaan weg wees, Mamma. Dis mos nie so lank nie.”
“Nee, dis reg,” sê Truida Britz sarkasties. “Pak jou tasse. Vandat ek in die rolstoel vasgekluister sit, het ek tog geen sê meer in hierdie huis nie. Gaan flenter maar rond saam met die klomp vreemde mense, en moet jou nie oor my bekommer nie. Ek sal regkom.”
Alet trek haar arms terug en gee ’n suggie. “Dis darem nie net vreemde mense nie, Mamma. Bets gaan ook saam. En die ander meisies wat saamgaan, is almal kollegas van haar.”
“En die mans? Het Bets dan nie gesê daar gaan mans ook saam nie?”
“Bets en die ander meisies se kêrels gaan ook saam, ja. En Bets se vriend is ’n dokter. So, as iemand siek word, gaan ons sommer hulp byderhand hê.”
“Bets is ’n loskop. ’n Mens kan nie op haar staatmaak nie. En haar vriend het ons nog nooit met ’n oog gesien nie.”
Haar pa loer gesteurd oor sy koerant. “Vrou, los tog die kind. Sy was drie jaar laas ’n bietjie weg van die huis af. Gun haar die ou vakansietjie.”
“Ja, jy’s gou om te sê sy moet met vakansie gaan. Maar wat van my? Wanneer laas was ék met vakansie?”
“Twee maande gelede,” herinner Hans Britz sy vrou ongesteurd. “Of het jy vergeet van die tien dae wat ons twee by Montagu se swembad deurgebring het?”
“Wat vir ’n vakansie was dit? Die muskiete het ons amper opgevreet. En die gestaar van die mense … ’n Mens sou sweer hulle het nog nooit iemand in ’n rolstoel gesien nie!”
Die volgende oomblik is daar ’n klop aan die deur, en kom Bets die kombuis soos ’n warrelwind binne. “Ek was eers by die voordeur, maar toe hoor ek julle stemme hier in die kombuis. Hallo, tannie. Hallo, oom. Alet, ek het gou daardie lys saamgebring van alles wat ons moet saamneem Richtersveld toe.”
Alles sommer so in een asem, dink Alet by haarself. En net op die regte oomblik om ’n argument tussen haar ouers te verhoed. “Dis gaaf. Kom ons gaan sit daar langs die tafel, dan werk ons dit gou deur.”
“Hoekom lyk tannie so bekaf? Vra Bets ongeveins toe sy vir haar ’n stoel onder die tafel uittrek.
“Bekaf, ék?” vra die ouer vrou oënskynlik verbaas. “Jy verbeel jou seker. Ek het nou net vir Alet gesê ek is so bly jou doktersvriend gaan ook saam. Dit laat my sommer gerus voel.”
Alet en haar pa knipoog vinnig vir mekaar. Hulle het al gewoond geraak aan Truida se manier om haar woorde te verdraai. Dis omdat sy van Bets hou, weet hulle. Maar erken sal sy dit nie maklik nie. Sedert die motorongeluk waarin sy die gebruik van haar bene verloor het, is sy voortdurend swartgallig en pruttelrig. Dis omtrent net Bets wat dit regkry om haar soms uit haar kokon van selfbejammering te laat kruip.
“Julle sal Peet môreoggend ontmoet wanneer ons Alet kom oplaai,” sê Bets. “Hy is die wonderlikste, mees fantastiese man in die hele wêreld!”
Alet glimlag maar net. Daar was al vele sulke wonderlike, mees fantastiese mans in haar vriendin se lewe. “Kom, dat ons begin met die lys.”
“Ek kan nie verstaan hoekom julle so in die boendoes wil gaan vakansie hou nie,” begin Truida weer. “Sê nou julle word aangeval of vermoor!”
“Dis baie veiliger in die Richtersveld as hier in die stad, tannie. Die mense wat daarheen gaan, is natuurliefhebbers, nie boewe nie.”
“Wie gaan nou almal saam?” vra Alet se pa. “Hoeveel mense gaan julle wees?”
“Twintig altesaam,” sê Bets, en knipoog vir Alet. “Ek het jou nog nie gesê nie, my broer Jan gaan ook saam. Ek het hom oplaas kon ompraat.”
Dis nuus vir Alet. Bets hét genoem dat sy haar broer wil saamvra as maat vir haar, omdat sy die enigste meisie sonder ’n mansvriend gaan wees. Maar sy’t nie geweet Bets sou haar plan uitvoer nie. “En sê nou ons twee kom nie oor die weg nie? Dit kan deksels ongemaklik raak as twee mense wat nie van mekaar hou nie, tien dae lank mekaar se geselskap moet verduur.”
“O, ek twyfel nie daaraan dat julle van mekaar gaan hou nie. Julle sal dadelik kliek. Om die waarheid te sê, ek ruik al klaar romanse in die lug.”
“Jy moenie sulke dinge sê nie,” sê Truida onthuts. “Alet kan nie nou aan trou dink nie. Wat moet dan van my word?”
“Haai, tannie kan mos nie Alet vir altyd aan tannie se rokpante vasbind nie. Sy’s al ses-en-twintig! Tannie wil tog nie dat sy op die rak beland nie!”
“Na wie aard jou broer?” vra Truida. “Aard hy na jou?”
“Nooit nie! Ons twee verskil hemelsbreed. As ek so sedig soos hy moet wees, sal ek sweerlik krampe kry.”
Alet sluk haar lag terug. “Hoe gaan ons ry?” vra sy. “Ek bedoel, wie ry saam met wie?”
“Jy en Jan ry saam met my en Peet in Peet se motor. En so van Peet gepraat, hy gaan in die Richtersveld verjaar. Wat dink julle kan ek vir hom koop?”
“Jy sal mos beter as ons weet wat om vir jou kêrel te koop,” sê Alet. “Ek sal jou net aanraai om nie ’n té duur geskenk te koop nie. Netnoumaar is hy ook ou nuus, en huil jy weer lang krokodiltrane oor jy jou geld op hom vermors het.”
“Nooit! Hierdie keer is dit vir ewig en altyd. Ek het hom liewer as die lewe self! Hy’s heeltemal anders as die ander ouens met wie ek uitgegaan het. Regtigwaar! Het ek julle al vertel hoe ons ontmoet het? Hoe ek by ’n pasiënt se bed gestaan, hy daar ingestap het, en ek nooit geweet het hy’s die nuwe dokter …”
“Jy hét ons al vertel,” knip Alet haar kort. “Ek is nie lus om die storie nog ’n keer te hoor nie. Sê liewer hoe laat julle my môreoggend kom oplaai.”
“So halftien se kant. Ons gaan nie met die gewone hoofpad ry nie, maar op alternatiewe grondpaaie. Peet sê ons moet ’n ander deel van die land ook sien.”
Toe hulle klaar is met die lys, voel Alet hoe die opgewondenheid haar ook eensklaps beetpak. Tot dusver wou sy nog nie glo sy gaan met verlof nie, want sy was nog maar altyd bang haar ma gaan weer ’n stokkie daarvoor steek. Maar dinge is nou besig om tot ’n punt te kom. Daar kan darem seker nie na die volgende dag toe iets gebeur wat haar sal verhoed om te gaan nie.
“Haai, ek beter waai as ek nog vir Peet ’n geskenk wil koop,” sê Bets. En terwyl Alet saam met haar motor toe stap, wonder sy weer hardop: “As ek tog net geweet het wat om vir hom te koop.”
“Speel hy gholf?”
“Ja, hy speel glo af en toe, wanneer hy ’n kansie kry.”
“Koop dan vir hom ’n paar gholfballe, of ’n strooihoed. Ek sien dis deesdae mode dat die mans ’n strooihoed dra wanneer hulle gholf speel.”
“Dankie, man. Ek dink dis wat ek gaan doen. Vir hom ’n hoed en ’n paar balle koop. Ek was nog nooit in my lewe so gelukkig soos vandat ek Peet ontmoet het nie.” Sy steek skielik vas om Alet skerp aan te kyk. “En hy’s nie Wouter nie, hoor. Ek krap jou oë sonder gewetenswroeging uit as jy probeer om hom ook van my af te vry.”
Alet gee maar net ’n suggie toe Bets wegdraai en in haar motor klim. Sy’t al lankal opgehou om haar vriendin te probeer oortuig dat sy heeltemal onskuldig is wat Wouter aanbetref. Dat sy die vent se opdringerige attensies nie kon verdra nie, en al haar dae gehad het om van hom ontslae te raak. Maar Bets wil haar nou maar eenmaal nie glo nie. Sy verkies om te dink Alet het haar kêrel van haar afgerokkel.
Dit was so byna of hul jare lange vriendskap was daarmee heen ná die Wouter-episode. As dit nie was dat Bets kort daarna vir Peet ontmoet het nie, sou sy seker nooit weer haar voete hier by hulle aan huis gesit het nie. Want dis nou een ding van haar vriendin, jy moet nie eers skeef kyk na ’n kêrel van haar nie, laat staan nog in haar slaai krap!
Toe