Ena Murray
Sonneblomstraat 7
Jasmyn
Sonneblomstraat 7 is opgedra aan Tannie Swannie van Jan Bom.
1
Die toneel is tipies Sandton. Met een oogopslag besef jy die mag van geld: Die groot dubbelverdiepinghuis, die parkagtige tuin, die swembad omring met gestoffeerde sonstoele, ’n buitelugkroeg op die een terras. Ook die twee vroue langs die swembad pas in die prentjie. Hulle suig aan mengeldrankies wat op ’n silwerskinkbord deur ’n in wit geklede man aangedra is.
’n Prentjie wat afgunstig aanskou sal word deur diegene wat rykdom begeer … “Kom jy môre tennis toe? Waar was jy verlede week?”
“Ag, verlede week was ek net tam. Ek sal maar sien hoe ek môre voel.”
Die blonde vrou kyk die donker een ondersoekend aan. “Hoekom? Voel jy nie gesond nie?”
“Nee, ek makeer niks nie. Dis net … Ek is moeg vir die ou spul daar. Vir dieselfde geskinder week ná week. Vir die keurige lekkernye by die tee … Dit begin my irriteer.”
Pat Oberholzer kyk haar vriendin verbaas aan, glimlag dan. “Wel, dit hou ’n mens darem op die hoogte van sake. Wie gaan oorsee, wie het ’n slag op die Beurs geslaan, wie … ?”
“Wie lol met wie se vrou en wie lê aan by wie se man? Wie het ’n nuwe Porsche en wie gee die volgende troue en waar … en wat gaan dit kos? Ja, ek weet. Ek wil al skreeu daarvan.”
Pat frons nou effens. Haar stem verraai ’n tikkie verergdheid. “Jy laat ons ‘ou spul’ na ’n nare klomp mense klink. Ons is nie almal só oppervlakkig nie.”
Haar gasvrou gee haar ’n sydelingse blik. “Ek bedoel niks persoonliks nie. Jy weet dit. Dis net … ” Sy aarsel en vee ergerlik oor haar voorkop. “Ek is jammer. Ek is seker nie in ’n goeie luim nie. Ek neem aan ek sien jou vanaand by die ambassadeur se ete?”
Pat vergeet haar gebelgdheid en kom in beweging, neem ’n laaste suig aan haar mengeldrankie. “Natuurlik gaan ons. Dit laat my dink … Ek sal nou moet begin roer. Ek moet oor ’n uur by die haarsalon wees.”
Die twee vriendinne staan op en ná ’n effense aarseling vra Pat reguit: “Skort iets dalk, Wanya? Ek probeer nie vis nie, maar ons is tog vriendinne.”
Die donkerkop trek haar skouers op. Haar oë is ontwykend. “Nee, ek is maar net in ’n negatiewe bui, dis al.” Dan ontmoet sy haar vriendin se blik en dis of die woorde onverhoeds uitglip: “Maar voel jy nie ook soms die lewe is … sinloos nie? Dis week ná week dieselfde ding: Dinsdae tennis, Woensdae brug, Donderdae tee by iemand, Vrydae … en twee, drie keer in ’n week, ’n ete by dié, ’n partytjie daar, of hier … ” Sy swyg toe sy die verbasing in Pat se oë sien. “Ag, toemaar. Vergeet dit.”
Maar Pat is nou nuuskierig. “Julle het, nes ons, ’n bedrywige sosiale lewe, maar ek het nog altyd gedink jy geniet dit!”
Wanya glimlag wrang. “Het ek ’n keuse? Ek weet dis noodsaaklik vir Niel se sakebelange, maar … wat kry ék daaruit? Miskien … ” Sy kyk weg van Pat se speurende blik. “Jy het darem jou twee kinders.”
Pat frons. “Maar hoekom begin julle nie ook met ’n gesin nie? Julle is al sewe jaar lank getroud.”
“Niel wil nie kinders hê nie. Nie nou al nie, sê hy. Hy is nog besig om ’n sakeryk op te bou, en kinders sal in hierdie stadium in die pad wees.”
“Hy het in ’n mate gelyk, Wanya. Ek is natuurlik lief vir my kinders, maar hulle kan jou ook maar kniehalter. Veral as jy sosiale verpligtinge het, kan dit soms groot probleme skep. Ek sit juis vanaand al weer met ’n nuwe oppasser. Beauty het net geweier om vanaand weer na die kinders te kyk. Sy moes verlede week vier aande inbly en sy was baie ontevrede. Ek wens hulle is al so groot dat ’n mens hulle kan geld gee en fliek of diskoteek toe kan stuur. Maar nou moet ek nog van ’n oppasser gebruik maak. Nee, geniet maar eers jul lewe. As ek geweet het wat ek vandag weet, het ek nie so gou met ’n gesin begin nie.”
Wanya sien haar vriendin weg en stap dan die huis binne. Sy sal self moet begin aandag gee aan haar voorkoms. ’n Oomblik lank oorweeg sy dit om haar hare weer ’n slag by ’n gesofistikeerde salon te laat kap, maar besluit dan daarteen. Nie dat sy hoef te vrees dat sy nie op die nippertjie ’n afspraak sal kry nie. Wanya Cloete hoef net haar vingers te klap en die diens is daar. Maar deesdae verkies sy om haar lang, donker hare onopgesmuk te dra. Sy moet dus net hare was en droogblaas. Maar wat om aan te trek … Haar oë soek deur die ry aandrokke. Dan klap sy die kasdeur toe, stap na die kas in haar kleedkamer. Weer soek haar oë, maar dan word dié deur ook toegeklap. Sy voel nie lus vir een van haar ou rokke nie. Nie dat dit regtig ou rokke is nie, maar … Sy gaan sit op die kant van die bed. Wat gaan deesdae met haar aan? Sy voel so verskriklik gefrustreerd. Die geringste dingetjie irriteer haar. Sy is ontevrede met alles. Misnoeg is eintlik die regte woord. En sy moet die afgelope tyd pal stry teen ’n depressie wat haar wil oorweldig.
Sy is verveeld, besef sy. As sy ’n kind kan hê, sal dit haar besig hou. Maar Pat sê kinders is ’n ergernis en Niel sê kinders is in die pad. As hy haar net wil toelaat om dééltyds modelleerwerk te doen. Maar daarvan wil hy glad nie hoor nie. Niel Cloete se vrou gaan nie werk nie. Al werk wat sy het, is om ’n goeie gasvrou te wees en asemrowend te lyk wanneer sy aan sy sy in die openbaar verskyn. Al wat haar dae vul, is ’n geroetineerde program van tennis by die klub, brug by ’n vriendin, tee by ’n ander vriendin, modeparades bywoon, bevele aan huishulpe gee, partytjies reël en deelneem aan sosiale funksies … soos vanaand. Maar wat sal sy aantrek?
Haar kok verskyn skielik in die gang. “Kan ek vir madame iets voorberei vir middagete?”
“Nee, dankie, Thomas. Ek is nie honger nie. Ons is ook nie vanaand hier vir ete nie. Jy het die res van die dag vry.”
“Dankie, madame.”
Haar lippe plooi effens toe hy verdwyn. Thomas het by ’n Franse sjef klas geloop en sedertdien gebruik hy die Franse aanspreekvorm. Dan word haar gesig weer ernstig, en haar hand reik na die telefoon. Sy skakel een van die stad se eksklusiewe modehuise. Hierdie keer is dit ’n Franse madame wat haar te woord staan. En natuurlik sal madame Veronique aan mevrou Cloete se versoek kan voldoen. Sy is immers ’n gewilde en baie geëerde kliënt. Natuurlik sal sy dadelik ’n paar aandrokke stuur en sommer ’n assistent ook indien daar miskien ’n verstelling gedoen moet word. En natuurlik sal dit gereed wees vir die aand se geleentheid.
Uiteindelik is dit nie net die assistent wat voor die imposante huis stilhou nie. Madame Veronique sit self agter die stuurwiel. Die jong meisie langs haar kyk verwonderd om haar.
“O, dis pragtig! Ek het nog net altyd by sulke plekke verbygery.”
Die Franse dame glimlag. “Nou kom, dan kan jy ook sien hoe lyk dit binne.”
Die in wit geklede Alfred ontvang hulle by die voordeur, versoek hulle vriendelik om in die sitkamer te wag terwyl hy sy mevrou laat weet dat hulle opgedaag het.
Annatjie draai behoorlik in die rondte. “Oe, maar dis mooi! Dit moet baie geld gekos het.”
Madame Veronique laat haar blik vlugtig om haar dwaal. Sy is gewoond aan weelde, maar probeer om deur die oë van hierdie ongekunstelde meisie daarna te kyk. “Ja. Dis baie waardevolle artikels wat jy hier sien.”
Alfred verskyn weer in die deur. “Mevrou vra of die twee dames sal deurkom na haar slaapkamer, asseblief.” Hy neem die vyf plat dose uit Annatjie se arms. Laasgenoemde is skoon stom toe hulle die luukse slaapkamer binnestap en vriendelik ontvang word. Die jong vrou met die donker hare lyk asof sy gereed is om vir ’n modetydskrif te poseer. Annatjie sluk verdwaas. Sy het gedink sulke weelde en skoonheid sien ’n mens net in die sepies op televisie. Kan dit waar wees dat daar mense is wat regtig só lewe?
Die een rok ná die ander word aangepas, maar dit verloop nie so glad soos madame Veronique verwag het nie. Sy ken Wanya Cloete se smaak teen hierdie tyd en al vyf die aandrokke vind ook byval by haar kliënt. Maar hulle is te nou.
Wanya frons. Sy sal haar dieet en drankies moet dophou. Sy tel