Elza
Rademeyer
’n Stukkie van jou hart
Jasmyn
1
Dokter Amanda Strydom groet suster Truter vriendelik toe hulle gelyktydig by die hyser opdaag. Maar suster Truter knik net woordeloos haar kop.
“Dit lyk my die pasiënt met die skietwond in jou saal maak goeie vordering,” probeer Amanda ’n geselsie aanknoop nadat die hysbak se deur agter hulle toegegaan het. Toe sy egter weer net ’n kopknik as antwoord kry, bly sy stil.
Hoekom het dié versuurde oujongnooi hoegenaamd ’n tong gekry? wonder sy vies. Sowat van botheid! Nugter weet hoe die personeel met haar oor die weg kom. En tog is saal 3 maklik die mees geordende saal in die hospitaal. Dalk is dit maar net teenoor haar wat suster Truter so bot is; sy hou seker maar nie van haar nie.
Toe die hyser op die grondvlak stop en die deur oopgaan, sê suster Truter egter uit die bloute: “Ek hoop nie u neem dokter Wagenaar wéér terug na hierdie dwaling van hom nie. Daar is ander mans ook op aarde. Betroubare mans.” Sy verdwyn soos ’n skim om die naaste hoek.
Amanda kan haar ore nie glo nie. Sy bly net daar buite die hyser staan. Watter vermetelheid! Wat het suster Truter met haar en Chris se dinge uit te waai? Dis tog seker nie jaloesie nie . . . of is dit? Meen te sê, enige meisie sal haar oogtande gee om maar net ’n glimlag van dokter Wagenaar te kry. Asof Chris hom aan háár sal steur! Hy hou nie van mollige meisies nie, wat nog te sê ’n versuurde oujongnooi wat amper sy ma kon gewees het.
Goed, Chris hét ’n dwalende oog, erken Amanda ietwat teensinnig. En ja, sy weet maar alte goed van sy affairs met ander meisies, maar . . . Haar gedagtes stol toe die man onder bespreking juis op daardie oomblik die hospitaal se voorportaal binnekom.
“Hallo, my blouoog,” begroet hy haar met ’n breë glimlag. “En as jy nou hier staan soos iemand wat ’n spook gesien het?”
Haar hart wil-wil bolmakiesie slaan, maar sy voel tog ietwat geaffronteer oor sy skielike gemeensaamheid, asof daar geen verwydering tussen hulle bestaan nie.
“Hallo, Chris,” probeer sy neutraal klink. “Nee, ek is eintlik nou van diens af. Ek is op pad huis toe.”
“Het jy ’n harde dag gehad?”
“Nee. Of ja. Dit het nogal by tye ’n bietjie dol gegaan.”
“Hoekom lyk jy so deur die blare?”
“Ag, sommer niks. Hoe was jou dag?”
“Nog heeltyd aan die gang. Maar nie so besig dat ek nie vanaand by jou kan kom koffie drink nie. Sal jy tuis wees?”
Haar hart gee ’n slag. “Ek dink so.”
“Ek sal so agtuur daar by jou wees, oukei?”
Sy staal haar om nie opgewonde te klink nie. “Ja, dit behoort reg te wees.”
Hy kyk vlugtig rond en soen haar onverwags op die wang, voordat hy verder loop.
Daar is nuwe veerkrag in Amanda se tred toe sy uitstap by die voorportaal. Hy is klaar uitgekuier met suster Botha, jubel haar hart. Sy’t nie verwag dit sal só gou gebeur nie, dis nog nie eens ’n week nie. Gewoonlik bly hy tot twee weke weg nadat hulle gestry het.
Haar gedagtes is so besig met Chris en sy dinge dat sy nie agterkom daar sit iemand op haar woonstel se stoep nie. Eers toe sy die trappies bestyg en haar oog ’n beweging op die bankie langs die rankplant vang, verstar sy ’n oomblik van skrik.
Maar dan rek haar oë van verbasing en haar mond plooi in ’n breë glimlag. “Riekie!” roep sy verras uit toe sy vinnig nadergaan en die ander vrou omhels.
“Ek hoop nie ek is ongeleë nie?” sê-vra haar vriendin van hul universiteitsdae nadat hulle gesoengroet het.
“Natuurlik nie!” verseker Amanda haar, maar sy wonder tog oor dié onverwagte besoek. Riekie lyk nie gesond nie; sy is besonder maer en bleek. En hoe het sy hier by die woonstel gekom? Daar is nie ’n voertuig in die straat nie. Waar is haar man, Janus? Het sy dalk huweliksprobleme?
“Kom ons gaan binnetoe,” nooi Amanda egter net. “Ek skakel dadelik die ketel aan. Jy is seker dors.”
“Wag eers,” sê Riekie toe hulle by die sitkamer instap. “Kom ons gesels eers ’n rukkie. Ek is nie nou dors nie.”
“Nou goed, vertel my hoe dit met jou gaan,” sê Amanda toe hulle langs mekaar op die rusbank gaan sit.
“Soos jy kan sien . . . besig om dood te gaan.”
“Wat bedoel jy?” vra Amanda onthuts.
“Ek bedoel presies wat ek sê. Ek gaan nie meer lank op hierdie ou aarde wees nie, my maatjie. Drie tot vier maande op die meeste. Dis wat ek vandag gehoor het.”
“Wat is verkeerd?”
“Kanker. Ek het so twee jaar gelede ’n mastektomie ondergaan. Eers die linkerbors, daarna die regterbors. Maar daar was nie keer nie. Die kanker versprei so vinnig dat omtrent al my organe al aangetas is.”
“Ag nee!”
Riekie glimlag dapper. “Toe maar, moet jou nie ontstel nie. Ek het vrede gemaak daarmee. Dis net Janus wat nie wil berus nie; hy bly hoop. Dis juis hoekom ek vandag hier na jou in Pretoria gekom het. Ons was by ’n spesialis in die stad, die hoeveelste een. Elke keer as Janus hoor van iemand wat dalk iets vir my kan doen, vat hy my daarheen. Maar ek weet lankal daar is geen hoop nie.”
“Waar is Janus?”
“Hy het gou die motor na ’n garage geneem. Daar is iets wat hy wil laat versien voordat ons terugry Darlingsdrift toe. Jou buurvrou het gesê jy behoort binne tien minute van diens af te kom, toe sê ek hy kan maar ry, ek wag sommer hier op die stoep vir jou.”
“Ai, ou Riek, wat kan ek sê?”
“Jy hoef niks te sê nie. Ek het my lot volkome aanvaar. Maar as jy kans sien, kan jy my ’n groot guns bewys.”
“Praat, ek luister.”
“Ons kan later daarby kom. Vertel my eers hoe dit met jóú gaan.”
“Goed. Ek het niks om oor te kla nie.”
“En jou liefdeslewe?”
“My liefdeslewe . . .” Amanda kyk weg, fokus op die skildery teen die oorkantste muur. “Jy vra my nou ’n vraag wat ek self nie kan beantwoord nie. Dit ry maar erg skoppelmaai.”
“Hoe so?”
“Ag, die besonderhede sal jou net verveel. Kom ons praat liewer oor iets anders.”
“Gaan jy nog met dokter Chris Wagenaar uit?”
“Hoe weet jy van hom?” vra Amanda verbaas. Sy en Riekie het die afgelope twee jaar bitter min kontak gehad. Ná hul finale eksamen het Riekie en Janus getrou en is hulle Darlingsdrift toe om daar te praktiseer. Die enkele briefies en oproepe het doodgeloop voordat sy vir Chris ontmoet het.
“Ek hoor darem nog gereeld nuus oor jou,” sê Riekie. “Deur Judy Truter.”
“Judy Truter? Wie is dit?”
“Suster Judy Truter. Sy werk mos hier by julle in die hospitaal. In saal 3, dink ek.”
“Jy bedoel . . . suster Truter! My goeiste, van waar ken julle mekaar?”
“Sy kom mos van Darlingsdrift; haar ma is ons buurvrou. So wanneer sy kom kuier, kry ek darem nog nuus oor jou.”
“Genade ons,” sê Amanda verstom. “Ek het nie gedink suster Truter . . . Wel, sy is vir my maar taamlik onverstaanbaar. Ek dink nie sy hou van my nie.”
Riekie glimlag effens. “Inteendeel, sy het die hoogste agting en respek vir jou. Maar ek verstaan jou verbasing. Judy se ma sê sy aard na haar oorlede pa. Hy was glo ook so nors, op die oog af amper ongeskik. Maar hulle is goeie mense; ek kan my nie ’n beter buurvrou as Annemarie voorstel nie.”
“Is