Titelblad
Ena Murray
Môre lê ver
JASMYN
Môre lê ver
Môre lê ver
Hoofstuk 1
1
Hy kom tot stilstand en bekyk eers die toneel voor hom.
Met die eerste oogopslag is dit duidelik dat hier nie gewone mense bly nie. Dis ’n miljoenêrswoning wat hier voor hom pryk. Die groot dubbelverdiepinghuis in ’n Spaanse boustyl met sy gietystertraliewerk om die balkon en vensters, die koepeldeure en geboogde mure getuig van geld. Ook die byna oordadige weelde van groot grasperke, ’n groot marmerswembad met wit gietysterlanterns, die gestoffeerde tuinstoele ... alles spel net een woord: geld.
Die man se mond trek grimmig, amper smalend. Dan, met ’n vinnige beweging, buk hy, tel sy tas van die grond af op en stap tydsaam reg op die voordeur af.
Voor die deur kom hy tot stilstand, sit weer die tas neer en druk die voordeurklokkie. Nie dat hy enige hoop het dat dit gehoor sal word nie. Vanuit die oop vensters klink die geluid van dansmusiek op, en na die helder klanke te oordeel, moet dit ’n volbloed orkes wees wat hier binne aan die speel is.
Hy trek sy wenkbroue op en kyk besluiteloos om hom rond. ’n Ongeleë oomblik om te arriveer, beslis. Tog, die datum is reg. Hy is in kennis gestel dat hy hom vandag hier moet aanmeld. Dis weliswaar al aand, maar dis nie sy skuld dat die trein nou eers hier aangekom het nie. En toe was daar ook nie ’n motor om hom by die stasie te kry nie. Met bloot net ’n paar sent in sy sak kon hy nie die luukse van ’n huurmotor bekostig nie. Hy moes maar tot hier ryloop. Gelukkig gaan die groot teerpad net tweehonderd meter verder hier verby.
Sy vinger gaan uit na die klokkie. Dan laat sak hy sy hand en sy vingers vou om die groot deurknop. Hy maak dit oop.
Vir hierdie spesiale geleentheid van vanaand is die groot skuifdeure wat die ruim ingangsportaal van die saalagtige ontvangskamer skei, oopgestoot sodat dit een ontsaglike lokaal vorm. Die gaste wat die naaste aan die voordeur is, kyk verbaas na die man wat so kalm in die deur die gedoente voor hom staan en beskou, tas in die een hand, reënjas oor die ander arm, informeel in kakie geklee.
Maar dis nie eintlik hierdie dinge wat die gaste na hom laat staar nie. Daar is net iets aan die man wat ’n mens onmiddellik boei, iets wat dadelik jou belangstelling prikkel. Miskien is dit die effense smaling om sy lippe, die uitdagende, reguit blik waarmee hy sonder enige selfbewustheid na die gaste kyk. Of miskien is dit die manier waarop hy daar staan: lank, lenig, donker, die skouers vierkantig, die kop opgelig in ’n amper uitdagende houding.
Een van die gaste glimlag openlik geamuseerd. Mag, die man laat ’n mens amper voel asof dit sy plek is dié en dat hy nou onverwags teruggekeer en ’n spul indringers hier betrap het. Hy stap nader.
“Kom binne, meneer. Ek veronderstel u wil vir Tania sien? Kom gerus in. Ek sal gaan kyk of ek haar kry.”
“Nee dankie. Ek wil meneer Erasmus spreek.”
“O! Ek ... ek sal kyk of ek hom in die hande kan kry. Maak u gerus tuis.”
Weer is die effens smalende glimlaggie in die een mondhoek. Die oë spot openlik. “Dankie, meneer, maar ek is nie ’n gas nie ... soos u self seker kan sien. Net ’n werknemer wat ontydig aanmeld vir diens.”
“O ...” Die belangstelling taan onmiddellik by die man in aanddrag en hy draai dadelik om. Sy oog vang met verligting dié van ’n jong meisie wat ook die vreemdeling in die deur opgemerk het en verbaas na hom staar. “Tania ... Daar is iemand by die voordeur wat jou pa wil spreek.”
Sy stap nader, dieselfde belangstelling in haar oë as in dié van haar gas totdat hy gehoor het waarvoor die man hier is.
“Goeienaand.” Haar blik weifel effens voor syne toe sy in die skerp oë vaskyk. Werklik, dis darem seker nie nodig om haar só uit die hoogte aan te kyk nie! Maar sy vererg haar nie. Tewens, dit prikkel haar belangstelling. Sy het hierdie vreemdeling nog nooit gesien nie. Dit moet ’n onlangse kennis van haar pa wees. Maar wat ’n man! Die vreemde opgewondenheid wat sy ondervind het toe sy opgekyk en hom skielik in die voordeur sien staan het, neem weer van haar besit. Sy kan nie onthou dat sy al ooit met die eerste oogopslag só deur ’n man beïndruk is nie.
Meteens is al die ou twyfel ook weer terug in haar. Sy raak vanaand vir die derde keer verloof. As sy Ewald werklik liefhet, behoort sy geen ander man, veral vanaand, raak te sien nie.
Haar blik gaan na die tas in sy hand en sy glimlag. “Ek sal iemand stuur om jou tas te kom haal. Jy kan intussen aantrek. Kom, ek gaan wys jou ’n kamer.”
“Juffrou ...”
“Ag, noem my gerus Tania. Die aand gaan verby.”
Sy stap vooruit en hy het geen keuse as om haar te volg nie. Menige oog volg hulle terwyl hulle met die groot trap na die boonste verdieping opklim. Veral onder die jonger vroue is daar ’n fluistering. “Wie is hy? Waar kom hy vandaan? Liewe land, as ek Tania was, het ek liewer my strikke vir hóm gespan!”
Sy kom voor ’n deur tot stilstand, glimlag weer na hom op. “Druk net die klokkie as jy iets nodig het. Hier is jou tas. Sien jou netnou.”
Die in wit geklede kelner sit sy tas langs hom neer en hy kyk om hom rond. Ook hier spreek weelde en gerief uit elke hoek. Hy staan ’n oomblik besluiteloos. Dan, asof hy skielik tot ’n besluit gekom het, buk hy af en knip die tas oop.
Toe Tania met die trap afkom, vang haar oog dié van ’n jong meisie en sy stap nader.
“Wie is daardie man wat jy nou net die trap opgeneem het?” wil Elsa Kempen openlik nuuskierig weet.
Tania lag en sy is nie daarvan bewus dat haar opgewondenheid in dié laggie deurskemer nie. “Ek weet nie! Ten minste, ek ken nie sy naam nie. Hy is ’n kennis van Paps.”
“Maar waar kom hy nou so laat vandaan? Het jy hom verwag?”
“Nee. Paps het seker maar vergeet om my van hom te sê.”
Elsa Kempen sien hom eerste aan die bokant van die trap verskyn. Nou, nog meer as netnou, vertoon hy indrukwekkend, nog steeds met daardie skewe grynslaggie in die een mondhoek. Elsa kyk vinnig om haar rond, maar daar is op die oomblik geen teken van Tania of haar verloofde of oom Bertus nie. Sy staan onseker nader na die trap. Sy dwalende blik vang haar oog en hy hom stadig met die trap af na haar toe – soos ’n koning wat met die paleistrap afbeweeg, dink sy effens geamuseerd.
“Goeienaand. Ek is Elsa Kempen.” Hy maak net ’n ligte buiging, byna asof sy ’n onderdaan is, dink sy weer geamuseerd, en gaan vinnig voort: “Ek sal u na oom Bertus toe neem ... as u wil.”
“Dankie, maar daar is geen haas nie.” Hy kom langs haar tot stilstand, laat weer sy blik oor die dansende, rokende, drinkende mense om hom dwaal. “Wie is oom Bertus?”
Sy kyk hom verbaas aan. “Maar ... maar oom Bertus Erasmus ... die baas van dié plek.”
Die eerste keer hierdie aand glimlag hy, ’n ietwat siniese glimlaggie, maar tog met iets goedigs in sy oë terwyl hy na haar wydgerektes kyk. “Jammer. Natuurlik. Wat gaan op die oomblik hier aan? Is dit die gewone miljoenêrspartytjie of ’n spesiale geleentheid?”
Sy frons weer en probeer haar bes om haar verbasing weg te steek. “Dis Tania se verlowing wat gevier word.” Onmiddellik trek haar eie mond ook effens wrang. “Haar derde.”
“Ekskuus?”
Sy voel hoe sy onder sy skerp blik bloos en laat hare sak. “Dit was onnodig. Ek is jammer.” Teen wil en dank kyk sy weer nuuskierig op. “Maar ... weet u dan nie dis vanaand die verlowingspartytjie nie?”
“Nee. Daar is ook geen rede hoekom ek daarvan moet weet nie.”
“Dan het jy ... nie eintlik partytjie toe gekom nie?”
Weer is haar oë wydgerek en weer glimlag die man skeef. “Nee. Nie eintlik