Lydia en die loodgieter
Anita du Preez
SATYN
1
Lydia se gesig vat vlam. Sy voel hoedat die blos vanuit die dieptes van haar lyf opstyg tot by haar wange. Sy het dit nog altyd gehaat dat sy so maklik bloos. Om die waarheid te sê, as sy terugkyk, kan sy die meeste dinge wat al met haar gebeur het, klassifiseer onder erg, erger of ergste, gemeet aan hoeveel dit haar laat bloos het. Die dag toe die maer, bleeksielerige baster-Fransmannetjie Julian Perreault sy liefdesgedig oor haar vir die hele graadtienklas voorgelees het, pas byvoorbeeld onder die opskrif “erg”.
Wat sy nou hier voel, val egter heeltemal buite daardie skaal, want dit voel asof haar ore enige oomblik aan die brand kan slaan. Dít is egter nie haar grootste bekommernis nie. Wat haar die meeste ontstel, is die heerlike, dowwe, polsende pyn diep binne-in haar, wat niks anders as begeerte kan wees nie.
Sy was so seker daarvan dat niks en niemand ooit weer ná die gemors met Bernard erotiese gevoelens in haar sou kon oproep nie – en hier sit sy nou. In haar eie kombuis. Twee jaar ná haar egskeiding, en sy voel asof ... wel, sy voel ongelooflik sexy, terwyl die oorsaak van die stuwing van pure wellustigheid wat sy tot haar diepste vernedering ervaar, salig onbewus van alles, op sy hurke besig is om onder haar wasbak rond te krap.
Verbleikte jeans span styf oor een van die mooiste, stewigste sitvlakke wat Lydia nog ooit aan ’n man gesien het. Perfek. Tien uit tien. En Lydia het darem ook al heelwat gesien.
“Ai, my swak hart,” prewel sy geluidloos en wonder waarom sy nie net opstaan en uitloop, soos gewoonlik, en die man los dat hy sy werk kan doen nie. Maar dit is asof sy aan haar kombuisstoel vasgespyker is. Veral toe hy sy gewig effens versit van een heup na die ander om dieper onder die wasbak by te kom.
Lydia kan nie anders nie as om te aanskou hoedat die jeans agter nog verder afskuif totdat die verleidelike gleufie tussen sy perfekte boude ontbloot word. Sy probeer wegkyk, maar elke hardkoppige neuron in haar brein weier en registreer elke detail met entoesiasme. Soos die twee identiese dimples weerskante van sy stuitjie en die fyn goue haartjiespoor aan die onderpunt van sy gespierde, bruingebrande rug.
Desperaat probeer sy haar gedagtes kanaliseer na enige vervelige onderwerp. Soos haar belastingaanslag, of die dik pak opstelle van haar kunsgeskiedenisstudente wat langs haar skootrekenaar lê en wag om nagesien te word, maar haar twee oë bly vasgenael op die uitsig voor haar. Dit laat haar wonder hoe dit sal voel om ’n mens se vingers in te woel by die borand van die spierwit onderbroekie wat net-net begin uitsteek bokant sy ...
“Daar’s hy!”
Lydia ruk uit haar semibeswyming.
“Alles nou weer terug na normaal,” belowe die man en toring fors bokant haar uit toe hy orent kom. Dis asof sy teenwoordigheid haar hele kombuis vul. Die man het iets. Iets buitengewoons. Presence. En dis so sterk dat sy haar stembande nie dadelik aan die werk kry nie. Hy wonder seker wat met haar aangaan!
Hy draai om na die wasbak. “Warm en koud,” sê hy en speel met sy sterk vingers oor die krane se koppe om te demonstreer. “Reg so?” Twee blouselblou kykers loer vraend onder die donker wenkbroue oor sy skouer na Lydia. Nog nooit was die fyn swart haartjies op ’n man se voorarms vir haar presies so aanloklik nie. Snaaks, Bernard het ook sulke haartjies op sy arms, maar hierdie is ... hierdie is ... Dis sexy. Dis wat dit is. Ongelooflik eroties.
Maar buiten die voorarms, registreer haar brein beslis ook iets omtrent daardie hande. Sonder dat sy enige beheer daaroor het, flits ’n prentjie van daardie hande op haar kaal vel deur haar kop en haar hele lyf word weer vuurwarm. Sy staar asof bedwelmd na die simmetriese ovale van sy netjies gevylde naels aan elkeen van sy perfek gevormde vingers. Dit lyk glad nie soos die hande van iemand wat heeldag toilette en goed se pype las nie. Nee, dit lyk meer soos die hande van ’n ...
Hy draai vraend om na haar.
“Perfek, dankie,” kras dit uiteindelik uit haar droë keel en sy staan strammerig van haar stoel af op.
Dis eers nadat sy haar voordeur agter hom toegemaak het dat die volle impak Lydia tref. Sy was jou waarlik lús om te ... Sy sluk die idee liewer heel in, maar dit bly in haar vassteek. Sy leun teen die gangmuur aan en vryf woes oor haar gesig, knoop dan vervaard haar bos rooiblonde hare agter haar kop vas in ’n stywe bolling.
Sy was vas onder die indruk dat alle moontlike drange in haar lyf lankal toetentaal opgedroog het. Bernard het haar tog die laaste ruk van hul huwelik knaend daarvan beskuldig dat hul liefdeslewe meganies geword het. Dít nadat hy haar so afgesit het met sy gestortery ná die tyd ... En nou skielik, vandag, hier uit die bloute ... En dit met die lóódgieter?
Haar wroeging word onderbreek deur die gelui van haar deurklokkie. Ongeduldig. Iets opstandigs vlieg in haar op. Sou hy dalk ...?
“Hei! Maak oop!” roep Cat en druk die klokkie nog ’n keer.
“Kan nét jy wees,” brom Lydia terwyl sy die deur oopmaak.
“Oh my word! Kyk hoe lyk jy! Ek moet net keer of ek voel welkom!” Cat beur met pakkies en al by Lydia verby, gangaf tot in die kombuis.
“Ek het gewéét ons moes gisteraand vir jou die skottelgoed gewas het!” roep sy uit en gaan staan om die chaos in Lydia se kombuis gade te slaan. Lydia skuif ’n spul vuil glase eenkant toe om plek te maak vir Cat se inkopies en skakel die ketel aan.
“Tee?”
Cat trek haar neus vieserig op voordat sy swaar op een van Lydia se bentwoodstoele gaan sit. “Wie wil dan nou tee hê? Mind you, ná gisteraand is tee seker beter as nog rooiwyn,” sê sy effens uitasem.
“Jy kan bly wees jy kry enigiets.”
“Flippet, vriendin. Have no fear, niemand sal jóú ooit van gasvryheid beskuldig nie.”
“My water het opgepak, oukei!”
“Jou wat?” Cat se mond hang oop.
“Water, man. Water.” Lydia fladder ongeduldig ’n hand in die rigting van die wasbak. “Iets het gebars. Hier was niks water nie.”
“You had me there for a moment, girl!” verklaar Cat verlig, terwyl sy tevergeefs in haar oorvol Gucci-handsak soek na haar boksie aarbeigeur sigarette.
“En toe?”
“Nee, die loodgieter was hier. Hy het nou nét geloop. Om die waarheid te sê, ek dog hy het iets vergeet of so toe jy die klokkie lui.”
Cat vat haar tee by Lydia. “Uhu.” Haar groengrys oë loer alwetend oor die rand van haar koppie.
“Wat?”
“En toe staan ék daar en toe is jy spyt?”
“Moenie vir jou simpel hou nie, Cat.”
“Veertien jaar, Lydia le Fleur. Veertien jaar ken ek al jou ins and outs, en ek kan mos sien.”
“Wat sien?”
“Nee, vertel jy my!” Cat vou ingenome haar arms oor haar ruim boesem.
“Ag sjarrap, Cat ...”
“Oukei. Is dit miskien die lang, fris geboude donkerkop in die wit T-shirt en die jeans wat ek hier voor in sy ou wit bakkie sien klim het, hmm? Dalk die een met ‘Joshua Ferreira Plumbing and Sanitation’ in groot blou letters op die kante?”
“Hoe de duiwel moet ék weet?” Lydia voel hoedat die blos al weer oor haar wange sprei. Sy verwens haar ligte vel die honderdduisendste keer in haar ses-en-dertig jaar.
“I rest my case,” lag Cat en sluk proesend haar laaste tee weg. “Lydia die yskoningin het die hots vir ’n plumber!”
“Hou jou in, Cat. Ek het nie seks op die brein soos jy nie.”
“Niks fout met ’n bietjie –”
“Catharina!”
“Oukei, oukei!”
“Wil jy nie wys wat jy als gekoop het nie?” probeer Lydia die weerlig van haar aflei.