Braciszek i siostrzyczka. Братья Гримм

ujął siostrzyczkę za rękę i rzekł:

      – Od śmierci naszej mateczki nie zaznaliśmy chwili radości. Macocha bije nas i kopie, kiedy się do niej zbliżymy, a za cały pokarm służą nam twarde skórki od chleba. Psu pod stołem lepiej się dzieje niż nam, spada mu przynajmniej czasem smaczny kąsek. O, Boże, gdyby o tym nasza mateczka wiedziała! Chodź, ruszymy razem w daleki świat.

      Poszły dzieci przed siebie i szły cały dzień przez łąki i pola, a gdy deszcz począł padać, rzekła siostrzyczka:

      – Pan Bóg płacze razem z naszymi sercami!

      Pod wieczór przybyły do wielkiego lasu i były tak znużone niedolą, głodem i drogą, że schroniły się w jakiejś dziupli i wnet usnęły.

      Kiedy się obudziły, słońce stało już wysoko na niebie i świeciło prosto w dziuplę:

      – Siostrzyczko – rzekł braciszek – pić mi się chce, zdaje się, że słyszę w pobliżu szmer strumyka.

      Poszli więc razem szukać wody, ale zła macocha, która była czarownicą i widziała, jak dzieci uciekły z domu, szła potajemnie za nimi, jak to zwykły robić czarownice, i zaklęła wszystkie źródła w lesie. Kiedy znaleźli wreszcie źródełko, które szemrało wesoło po kamieniach, braciszek chciał się z niego napić, ale siostrzyczka usłyszała, jak źródełko szemrze:

      – Kto się mojej wody napije, stanie się tygrysem, kto się mojej wody napije, stanie się tygrysem.

      Zawołała więc:

      – Ach, braciszku, proszę cię, nie pij tej wody, bo staniesz się dzikim zwierzęciem i pożresz mnie!

      Braciszek usłuchał jej, chociaż pić mu się bardzo chciało i rzekł:

      – Poszukajmy innego źródełka.

      Kiedy znaleźli drugie źródełko, usłyszała siostrzyczka, jak i ono szemrze:

      – Kto się mojej wody napije, stanie się wilkiem, kto się mojej wody napije, stanie się wilkiem.

      Zawołała więc:

      – Ach, braciszku, proszę cię, nie pij tej wody, bo staniesz się wilkiem i pożresz mnie!

      Braciszek usłuchał jej i rzekł:

      – Zaczekam jeszcze, aż znajdziemy trzecie źródełko, ale wtedy muszę się już napić, bo mam za duże pragnienie.

      Kiedy znaleźli trzecie źródełko, usłyszała siostrzyczka jego szmer:

      – Kto się mojej wody napije, stanie się jelonkiem, kto się mojej wody napije, stanie się jelonkiem.

      Zawołała więc:

      – Ach, proszę cię, braciszku, nie pij tej wody, bo staniesz się jelonkiem i uciekniesz ode mnie!

      Ale braciszek już ukląkł nad źródełkiem i napił się z niego.

      Zaledwie jednak dotknął wody wargami, natychmiast przemienił się w jelonka.

      Siostrzyczka rozpłakała się rzewnie1 nad swoim zaklętym braciszkiem, a jelonek płakał również, siedząc smutny obok niej. Wreszcie dziewczynka rzekła:

      – Nie płacz, drogi jelonku, ja cię przecież nigdy nie opuszczę.

      Potem zdjęła złotą podwiązkę2 i założyła ją jelonkowi na szyję, a z sitowia ukręciła miękki sznur, uwiązała zwierzątko i ruszyła z nim w głąb lasu. Szli długo, długo, aż napotkali maleńki, zupełnie opuszczony domek.