Bakczysaraj w nocy. Адам Мицкевич

/p>

      Bakczysaraj w nocy

      Rozchodzą się z dżamidów pobożni mieszkańce1,

      Odgłos izanu w cichym gubi się wieczorze,

      Zawstydziło się licem rubinowém zorze,

      Srébrny król nocy2 dąży spocząć przy kochance.

      Błyszczą w haremie niebios wieczne gwiazd kagańce

      Śród nich po safirowym żegluje przestworze

      Jeden obłok, jak senny łabędź na jeziorze,

      Pierś ma białą, a złotem malowane krańce.

      Tu cień pada z ménaru i wierzchu cyprysa,

      Dalej czernią się kołem olbrzymy granitu,

      Jak szatany, siedzące w dywanie3 Eblisa4

      Pod namiotem ciemności; niekiedy z ich szczytu

      Budzi się błyskawica i pędem Farysa5