Dwie łąki. Генрик Сенкевич

obok siebie niby dwie łąki niezmierne, podzielone tylko jasnym strumieniem. Brzegi tego strumienia rozchylały się w jednym miejscu łagodnie na obie strony, tworząc bród miałki1 w kształcie jeziorka o wodach cichych i przezroczystych. Pod błękitną tonią widać było dno złote, z którego wyrastały łodygi lotosu2, rozkwitającego nad wodną szybą kwieciem różowym i białym; tęczowe łątki3 i motyle wiły się wokół kwiatów, a wśród palm nadbrzeżnych i wyżej, w promiennym powietrzu, dzwoniły, jak srebrne dzwonki, ptaki.

      I to było przejście z jednej krainy do drugiej.

      Pierwsza zwała się Łąką Życia, druga Łąką Śmierci.

      Stworzył obie najwyższy i wszechmocny Brahma4, który w krainie Życia rozkazał włodarzyć5 dobremu Wisznu6, a w krainie Śmierci mądremu Sziwie7.

      I rzekł:

      – Czyńcie, jako rozumiecie najlepiej.

      Więc w krainie należącej do Wisznu zawrzało Życie. Poczęło wschodzić i zachodzić słońce, nastały dnie i noce, przestworza morskie jęły8 wzdymać się i opadać; na niebie pokazały się ciężarne dżdżem obłoki, ziemia porosła puszczą, zaroiło się od ludzi, zwierząt i ptaków. By zaś wszystkie twory żyjące mogły rozradzać się i mnożyć, stworzył dobry bóg Miłość, której nakazał, aby zarazem była szczęściem.

      A wtedy Brahma zawołał go przed swoje oblicze i rzekł:

      – Nic doskonalszego nie zdołasz wymyślić na ziemi, że zaś uczyniłem niebo już pierwej9, przeto odpocznij i niech te istoty, które nazwałeś ludźmi, snują dalej bez żadnej pomocy nić życia.

      Wisznu usłuchał rozkazu Brahmy i ludzie poczęli odtąd sami myśleć o sobie. Z ich dobrych pomysłów zrodziła się radość, a ze złych smutki, więc ze zdziwieniem spostrzegli, że życie nie jest nieustannym weselem, ale że ową nić, o której mówił Brahma, przędą jakby dwie prządki, z których jedna ma uśmiech na twarzy, a druga łzy w oczach.

      Udali się tedy przed tron Wisznu i poczęli się skarżyć:

      – Panie, ciężkie jest Życie w smutku.

      A on rzekł:

      – Niechaj was pociesza Miłość.

      Usłyszawszy to odeszli uspokojeni, albowiem Miłość rozpraszała istotnie ich smutki, które wobec szczęścia, jakie ona daje, wydawały się tak błahe, że nie warto było na nie zważać.