Grappige detective
StaVl Zosimov Premudroslovsky
© StaVl Zosimov Premudroslovsky, 2019
ISBN 978-5-0050-9862-7
Created with Ridero smart publishing system
CASE №1
neus
Apulase EERSTE
Welkom!
Ga meteen verder met de beschrijving van de belangrijkste deelnemers aan de evenementen die ik in dit deel van de gevallen heb voorgesteld.
De eerste op de lijst is generaal-majoor Ottila Aligadzhievich Klop. Van iedereen om hem heen was hij geen standaardgroei – negenennegentig en negen centimeter.
U vraagt: «Maar hoe werd hij toegelaten tot de gelederen van de bewakers van de orde, na anderhalve meter zullen ze niet worden toegelaten tot het leger, en zonder het leger zullen ze niet worden opgenomen als bewakers …". Maar hij is – een speciaal geval: zijn ouders waren, meer bepaald, zijn moeder en haar grootvader, die hem dienden in plaats van zijn vader, gewone burgers van de Russische Federatie met oer-joodse wortels. Het is gewoon zo dat zijn moeder, ooit in het laatste millennium, toen de wereld niet overal computers en de Grote Sovjet-Unie had gebruikt, vrijwillig toetrad tot de medische orde van internationals, wiens plicht was om op te ruimen nadat de patiënten waren geleegd met een solitaire. En dit gebeurde in een Afrikaans land en de oude stammen van de Centraal-Afrikaanse pygmeeën bleken ziek te zijn, waarvan er één, of liever de leider zelf, de Grote Oudere is, honderdtwintigduizend jaar van zijn kalender is oud, en omdat zijn collega’s lang geleden gromden (stierven), daarom waren degenen die zich zijn geboorte herinnerden niet en hij kon beweren dat zijn moeder de zon is, en zijn vader de maan, enz. enz. Natuurlijk, de toekomstige moeder van Ottila geloofde niet in dit sprookje, maar ze beledigde haar niet, ze glimlachte alleen maar en knikte naar de Grote Oldtimer van alle mensen op aarde. Nadat ze, na de traktaties van de leider te hebben ontvangen, waren ze verleidelijk exotisch: gefrituurde bizonogen in knoflooksaus, gerookte eieren van een olifant met chocoladezalm, vers bloed borsjt van vers verloren paramedicus Ivan Kozimovich Pupkin aan de vooravond en Coca-vruchtensap op de derde… Over het algemeen werd de zwangere moeder wakker en toen was haar leven niet langer van bijzonder belang.
En volgens de wetgeving van de Pygmee-stam was de gemiddelde lengte van een soldaat en bewaker van de orde ten minste tachtig centimeter en niet meer dan een meter vijf en een halve cent, natuurlijk werd hij daarom naar hun politie gebracht en met de uitwisseling van ervaringen naar Rusland gestuurd. Dus bleef hij in dienst: hij ontving een permanente verblijfsvergunning, zoals elke gastarbeider, en aangezien hij tegelijkertijd burger van de Russische Federatie was, kon niemand hem deporteren. Kortom, alles is mogelijk in ons land, vooral voor geld. Maar hij moest door militaire training gaan met zijn vader in de stam en de olifant vullen op het examen. Dit stond in het document dat op de plaats van de vraag werd gepresenteerd, dat op de buik van Ottila werd uitgestoken en door UNESCO werd goedgekeurd. Natuurlijk was er een ander document aan gehecht, hoewel het officieus eruit zag als honderd dollar. En nog meer in het hoofddocument werd aangegeven dat hij diende in de rang van leger-generaal van de noord-zuidafdeling van de stam genaamd Nakatika Ui Buka. Natuurlijk werd deze titel hem toegekend vanwege zijn vader voor het leven, vooral omdat hun stam was opgenomen in de VN-strijdkrachten.
De jonge Ottila deed de volgende ervaring op in dienst van de stam, meer bepaald, slaagde voor de examens: boogschieten, het gooien van een tomahawk en klimlessen op de stammen, waardoor hij kon klimmen, zowel op verticale vlakken als met puistjes. Hij kon ook beide benen over de oren van zichzelf of van anderen gooien en, terwijl hij beide handen op de vloer hield, een tapdans dansen, een driedubbele salto maken, zijwaarts, vooruit, achteruit en zonder de vloer aan te raken. Hij leerde katten, honden en andere bijtende en verslindende dieren temmen, waaronder muggen, bedwantsen, luizen en grizzlyberen.
Nadat Ottila op eigen verzoek was gestuurd en vanwege de ziekte van zijn moeder, werd hij als bediende naar het ministerie van Binnenlandse Zaken gestuurd – adjudant van Marshall, die hij nog nooit in zijn ogen had gezien, maar alleen zijn stem hoorde op de radio en een speciale telefoon. Na tweeëndertig jaar oud werd hij overgebracht naar het dorp Sokolov Ruchey, de regio Leningrad en in St. Petersburg, de Lyuban-spoorweg, vanwege bezuinigingen op het administratieve apparaat.
Ze gaven hem een hut, een voormalige beroepsopleiding. De eerste helft van de hut bezet het pand voor huisvesting, en de tweede was bedoeld als een sterk punt.
En dan zit Ottila Aligadzhievich in haar kantoor en schrijft een driemaandelijks en vervolgens onmiddellijk een jaarverslag. Hij heeft haast, maakt fouten, verwart woorden in talen, en hij kende er een dozijn van, waaronder: Frans, inheemse stammen, vijf verschillende Sovjet-talen, Latijn, Russisch gesproken, Russische literatuur, Russische fenya, Russische daklozen, ondervragerstaal en anderen.
Hij schrijft, schrijft en dan komt de zoon van tien jaar naar zijn kantoor:
– vader? – bescheiden kinderachtig vroeg de honderddertig centimeter tienjarige zoon Izya.
– Wat, zoon? – zonder zijn hoofd op te heffen, antwoordde de negenennegentig centimeter vader van Ottil.
– papa..? – Izya aarzelde. Vader was nog steeds aan het schrijven.
– … nou, spreek?! vroeg de vader.
– Pap, ik heb hier naar de doos gekeken, hè?!
– En wat?
– Sommige woorden zijn me daar niet duidelijk…
Ottila keek haar zoon op vaderlijke wijze aan, zonder zijn hoofd te laten zakken, pakte zijn benen op een speciale stoel met trapleuningen op de zijbenen, stond op, draaide zich om en ging op de tafel zitten. Hij keek liefdevol naar zijn zoon door de bril, liet ze op het puntje van zijn neus zakken en vroeg, in de ogen van zijn zoon kijkend en zijn hoofd niet opheffend, waardoor zijn hoofd pijn deed en zijn nek gevoelloos was. Hij keek naar iedereen van onderaf. Het maakte ook inbreuk op zijn maatschappelijke positie. En nog meer voor een zoon die opgroeide als een gewoon kind. En nu, zittend op de tafel, kon hij zelfs zijn zwarte wenkbrauwen fronsen.
– En welke woorden begrijpen je niet, zoon?
– Nou …: President, wat macht, FSB… wat is het? We zijn nog niet door de geschiedenis gegaan. Is dat zo, vluchtig.
– Of ben je gewoon een procureursschool tijdens deze studieperiode. – de vader glimlachte, zette zijn bril af en klemde deze lichtjes in een vuist, die hij vervolgens op het tafelblad leunde. Hij sloeg zijn zoon met zijn andere hand op de schouder en wreef hem met een enorm kaal hoofd, dat niet menselijk was.
– Nou, luister, – de vader zuchtte, – de president in onze familie ben ik, enige macht is je moeder. Nou, zij, je weet wat hij doet… Sta niet toe om zich over te geven, controleert de lessen.
«Feeds,» voegde Izya toe.
– Voedt niet, maar bereidt voedsel. – voegde de vader toe.
– En wie feeds dan?
Vader tuurde in het linkeroog van zijn grootvader en vervolgens in het rechteroog, dat zijn zoon van zijn overgrootmoeder kreeg, ze zeggen dat ze Chinees was, maar alleen Russified. Zo beweerde zijn vrouw; lengte, gewicht en breedte van de taille in tweehonderd. De blondharige en de blauwe ogen bovendien, in tegenstelling tot de vader met de rode ogen.
– Ik voed jullie allemaal! – trots in een ondertoon antwoordde vader en puilde uit zijn borst. Zijn gezicht werd hoogwijs.
– En wie is oma? – vroeg de zoon, zijn neus peuterend.
– Pak je neus niet, zoon, vandaag is niet de dag van de mijnwerker, – en haalde voorzichtig zijn hand uit het hoofd van zijn zoon, -.. onze grootmoeder is de KGB. Oude native KGB.
– En wat is de KGB? – Sonny maakte zich zorgen.
De vader liet de hand van zijn zoon los en staarde, wegkijkend van zijn zoon, als een ram naar de nieuwe poort, naar het portret van Dzerzhinsky.
– De KGB is hetzelfde als de FSB. Alleen oud als grootmoeder. En eerlijk, niet