Co wy wiecie o Rosji. Jacek Matecki

obiad barszcz, gotowane ziemniaki, przecier z warzyw. Na kolację te same ziemniaki, ale już zasmażone i leczo.

      Zawsze są też w dowolnych ilościach chleb, miód i dżemy oraz adżyka, herbata i kwas chlebowy do picia. Mnisi jedzą szybko i raczej niewiele. Nie rozmawiają. Podczas posiłków jeden czyta ustępy z Pisma Świętego. Przed i po posiłku modlitwa. Raz zauważyłem, jak pewien ojczulek podczas końcowej modlitwy dopijał herbatę! Wtedy nie doniosłem, czynię to teraz. Niektórzy biorą ze sobą do celi słodkie bułki i placek. Po kolacji jest także dobry moment, żeby porozmawiać.

      W wielkiej sieni, przed wejściem do jadalni, tworzą się małe grupki i pod sklepieniem unoszą się plotkarskie szepty.

      W przeciwieństwie do mnisich, posiłki cywilnych pracowników to istna orgia obżarstwa. Nie mówię tu o wykwincie dań, raczej o pochłanianych ilościach. Ich kuchnia różni się nieco od klasztornej. Przede wszystkim tym, że dostają mięso, by mieć siłę. Do tego kasza, makarony, ziemniaki. Latem stołują się w osobnej kuchni i stołówce, o której już wspominałem. Na zimę przenoszą się do trapeznej. Jadłem z nimi kilka razy, co nie było najmilszym z doznań, gdyż zasady savoir vivre’u są wśród nich szczątkowe, by nie rzec – żadne. Ale za to, czegom się dowiedział, to moje…

      Tego dnia, gdy prowadziłem ojca Piotra na kolację, załatwiłem sprawę, do której przymierzałem się bardzo długo. Wszystko zaczęło się od miodu. Nie, nie od miodu. Od sztuki. Miód był potem. Wypada opowiedzieć po kolei. Wyszliśmy razu pewnego z muzeum i ojciec Piotr powiedział, że coś mi pokaże. Poszliśmy w stronę remontowanego skrzydła klasztoru. Przez sklecone z desek drzwi zeszliśmy do piwnicy. Powietrze było tu zatęchłe. Ściany zbudowane z wielkich, niewymiarowych cegieł.

      – Osiemnasty wiek – powiedział ojciec, prowadząc mnie niskim, półokrągło sklepionym korytarzem. Drogę oświetlały gołe żarówki. Co kilka kroków w ścianie widać było kolejne solidne drzwi strzegące dostępu do tajemnych pomieszczeń. Widać trzymano tu pod kluczem coś cennego.

      Korytarz kilka razy zakręcił i straciłem orientację, gdzie się znajdujemy i co mamy nad głową. Wreszcie zatrzymaliśmy się przed właściwymi drzwiami. Ojciec Piotr wszedł, ja za nim… Byliśmy w pracowni malarza. Trochę jak w Rublowie Tarkowskiego. Niepozorny człowieczek siedział przed sztalugami i malował ikonę. Na innych sztalugach i na półkach stały niedokończone obrazy. Dzieło, nad którym pracował, było zamówione przez ojca Piotra. Miałem ocenić, czy piękne. Tak, było piękne. Artysta nie zwracał na nas specjalnej uwagi. Skupiony na pracy, na pytania raczej odburkiwał, niż odpowiadał. Mojego przewodnika to nie zrażało. Twórca ma prawo do obcesowości. Całkiem inną drogą doszliśmy do wyjścia, które znajdowało się w murze klasztornym tuż naprzeciw zabudowań folwarcznych.