Հեթանոսական երգեր. Դանիել Վարուժան

դըպչիլ քեզ:

      Թե հարկ ըլլա զոհ մը ընել քեզ պարգև,

      Բագինիդ ե՛ս պիտի ուզեմ մորթըվիլ`

      Որպեսզի կուճդ ըմպե արյանս հուսկ կաթիլ:

      ՎԱՆԱՏՈՒՐ

      … Ամենաբեր նորոց պտղոց տօնից

      հյուրընկալ դիցն Վանատրի.

      ԱԳԱԹԱՆԳԵՂՈՍ

      Նըստած պարարտ եզիդ վրա, ո՛ Վանատուր,

      Մեկ ծագեն մյուսը կանցնիս

      Հայրենական դաշտերուն:

      Մեռա՜ն բոլոր մեծ աստվածները, իրենց

      Բագիններուն վըրա մամուռը կ’աճի:

      Անմահ եղար դո՛ւն միայն

      Նըման հողին և կըրակին, ու նըման

      Օվկիանոսի աղերուն:

      Ուսերուդ հիր պատմուճանեն դեռ կու գա

      Գինիի հոտն Ամանորի տոներուն:

      Հակառակ այնքա՜ն դարերու ավերին`

      Բիբերըդ դեռ զըվարթություն կը բըղխեն.

      Ու կենեղուտ դեմքիդ վրա

      Արբեցողի կարմիր ծիծաղն է ծեփված:

      Ու երբ պարարտ եզիդ վըրա կ’այցելես,

      Ծաղկամիսեն Միգաբեր,

      Անեզրությունն հայրենական դաշտերուն`

      Կ’հոսի ալի՛քը կյանքին

      Ակոսներեն հայրենակա՜ն դաշտերուն:

      Ահա գարունն ու զարթումներն իր առույգ.

      Հիրիկներո՜վ պըսակվե, ո՛ Վանատուր,

      Ճամբուդ վրա ճառագայթներ կը հոսին

      Երակներո՛ւդ պես զեղուն.

      Եվ կը թաղվին կանանչին մեջ ցողաթուրմ

      Բոլոր քարերն ըսպիտակ:

      Կըտուրներեն գեղջկական

      Կը բարձրանա ծուխը, խունկի պես խաղաղ:

      Թող ես վարդով և ուլունքով գեղաշար

      Քառամանյաըս կախեմ

      Պարանոցեն քու եզիդ,

      Հըլու եզիդ` որ դարձած`

      Մերթ կը լիզե բոպիկ ոտքերդ Աստվածի:

      Օ՜, իր պոչյուը գերազոր, որ ահա

      Քարանձավե քարանձավ

      Կ’արթընցընե թըմրած օձերն ու արջերն,

      Ու խաղաղ կյանքն արևուն տակ կը պոռթկա:

      Ատղերը մեղը՛ր կը ծորեն երկընքեն

      Նայադներու սափորներուն մեջ մարամար

      Արշալուսված աղբյուրներուն եզերքին

      Աղավնիներ կը լոգնան

      Իրենց կտուցեն մարգարիտներ սըրսկելով:

      Ծիծաղե՛, ո՛ Վանատուր,

      Քու հեթանոս ծիծաղներովըդ վըճիտ,

      Զի բընությունն արթընցա՛վ իր քողերեն.

      Զի Բերկրությունն, արգասավոր և անհուն,

      Օդին մեջեն կ’անցնի կ’երթա, նըման

      Մեծ կարապի մը վայրի,

      Քու հաղթանա՜կըդ կ’երգե:

      Ահա ամառն ու իր անդերը խարտյաշ.

      Որաներո՜վ պըսակվե, ո՛ Վանատուր:

      Պըճեղներուն տակ եզիդ

      Մատղաշ ցորյանն անտառացավ. այժըմ իր

      Ծովերուն մեջ` ոսկյա լոգանքըդ ըրե՛:

      Թուփերուն տակ ծաղկահեղց

      Բույներն են լի՛ օրհնությամբ,

      Եվ արտույտին երգն արևե՛ն մեզ կու գա:

      Քու արգավանդ անույշ շունչդ է` որ կ’անցնի

      Դալարավետ բըլուրներուն կողն ի վար:

      Երդիքին վրա քընացող

      Գեղջուկին աչքն ա՛լ կը բանա` Արշալույսն,

      Եվ կը փակե` Լուսնկան:

      Հյուղերն են լի համեմներու բույրերով,

      Ավերակներն իսկ մոխրապատ` են զեղուն

      Եղիճներու, մոլոշներու հունձքերով:

      Ուռենիին տակ, Վանատո՛ւր, կը զոհեմ

      Նոխազը, քեզ նըվիրված,

      Քամակին վրա` ակոսի պես կը ճեղքվին.

      Նոխա՛զն որ միշտ կը կըրծեր

      Սուրբ շերտափակն այգիիդ:

      Արյո՛ւն խըմե ու մի՛ս կեր, ո՛ Վանատուր,

      Քու հինօրյա խըրախներովդ հեթանոս,

      Զի հասկաթուռ ցորյանին մեջ փայլակող

      Գերանդիներ քե՛զ կ’երգեն:

      Ահա աշունն ու արյուններն իր հուռթի.

      Որթատունկո՜վ պըսակվե, ո՛ Վանատուր:

      Նիզակըդ ա՛ռ, որուն վըրա ոլորուն

      Բարունակներ կը ծաղկին.

      Թող ես եզիդ եղջյուներն

      Ողկույզներո՛վ զարդարեմ:

      Մըրգածառերն, հըղի կընոջ մը նըման,

      Կ’հևան իրենց բեռին տակ.

      Բուներն համակ կըպչուն են քա՛ղցըր հույզով.

      Կորիզն ամեն պըտուղի

      Քու սերմովդ է պընդացած.

      Եվ քու եզիդ շողիքով

      Օծված է հողը բեղուն:

      Ամբարներն ողջ` խաղաղւթյամբ կը լեցվին,

      Եվ կարասներ` ցընծությամբ…

      Թող, թեղերուն մեջ, ուտե եզըդ գարի՛ն

      Աստղերու պես: Իսկ դուն, Աստվածըդ զըվարթ,

      Աստվածըդ գեր, վարդերես,

      Ա՛ռ դաշխուրանդ, ըմպե՛ այրունը աշնան:

      Աղբյուրին քով ես քեզի

      Մատըռվակեմ թող գինի՜,

      Մատըռվակեմ թող բոցե՜ր,

      Ծիծաղե՛,