Kardeş Sesler 2019
Takdim
Avrasya Yazarlar Birliği olarak atölye çalışmalarında on birinci yılı (21. ve 22. Dönem) geride bırakmış, on ikinci yıl (23. ve 24. Dönem) için hazırlıklarımızı tamamlamış durumdayız. Edebiyat dünyamıza yeni yazarlar, yeni eserler kazandırmanın mutluluğunu yaşamakta kararlıyız. AYB olarak gerçekleştirdiğimiz ilklerden biri de gerçek anlamda atölye çalışmalarıyla özgün eserler üretilen yazarlık atölyeleridir. Katılımcılarımızla birlikte emeklerimize yüreklerimizi ve deneyimlerimizi de ekleyince başarı, hatta beklediğimizin üzerinde bir başarı kaçınılmaz oluyor.
Ortak kitaplarımızla edebiyat dünyasına giren arkadaşlarımızdan yazmaya ve kendini geliştirmeye devam edip ikinci, üçüncü müstakil kitaplarını çıkaranlar oldu. Daha da ileri bir çalışkanlıkla neredeyse her yıl yeni bir kitap çıkaran; estetik seviyesini her kitapta biraz daha yükselten arkadaşlarımız oldu. AYB olarak bu arkadaşlarımızla kitap fuarlarında yan yana kitap imzalamak bizi daha çok çalışmaya sevk eden büyük mutluluk kaynağımızdır. Giderek böyle başarılı arkadaşlarımızın çoğalacağına, Türk edebiyatında yeni bir ses, yeni bir renk, yeni bir iz olacaklarına içtenlikle inanıyoruz.
“Kardeş Sesler” yıllık çalışmalarımızın sonunda çıkardığımız ortak kitabımızın adıdır. İlkini, 2010’da “Kardeş Hikâyeler Kardeş Şiirler” adıyla çıkarmıştık. Sonraki yıllarda “Kardeş Sesler 2011, 2012, 2013… diye atölye çalışmalarımıza katılan arkadaşlarımızın ürünlerini kitaplaştırmaya devam ettik. “Kardeş Sesler 2019” on birinci yıl (21. ve 22. Dönem) atölye çalışmalarına katılan arkadaşlarımızın eserlerinden bir kısmını içermektedir.
Şiir atölyesinde şair Ali Akbaş ile şair, deneme yazarı Sema Tanrıverdioğlu Ersöz; hikâye atölyesinde hikâye ve roman yazarı Osman Çeviksoy ile hikâyeci, şair Ataman Kalebozan; deneme atölyesinde dilci, deneme yazarı Hüseyin Özbay ile şair, yazar Azize Kaya özveriyle çalışmışlardır. Kaleme alınan her metin; ilgili atölye hocası tarafından estetik, konu, kurgu, ifade, yazım ve noktalama yönlerinden gerektiğinde tekrar tekrar değerlendirilmiştir. Bu değerlendirmeler ışığında yazarları tarafından son şekli verilen eserler önce halka açık okumalarda sonra dergilerde daha sonra da bu kitapta yer almaya hak kazanmıştır.
Kardeş Sesler 2019’un geçen dönemlerde yayınladığımız ortak kitaplar gibi ilgiyle okunacağına inanıyoruz. Özellikle, gönlünde yazma sevdası taşıyan, çeşitli sebeplerden dolayı atölye çalışmalarımıza katılamamış olan arkadaşlarımızın, bu kitabı inceleyerek okumaları gerektiğini düşünüyoruz.
Başarımızdaki en büyük pay, yazarlığın çilesini kabullenmiş, değerlendirmelerimizi dikkate alarak ve inanarak yazmaya devam etmiş olan katılımcı arkadaşlarımızındır. Kardeş Sesler 2019’da yer alan arkadaşlarımızı kutluyor, gelecekte her birinin yeni yeni müstakil kitaplarla karşımıza çıkmalarını bekliyoruz.
AYŞENUR ÖZGÜNSEVEN
Bursa’da doğdu. Dedesini ve babasını da mezun eden Hocailyas İlköğretim okulunu bitirdi. Lise öğrenimini Şükrü Şankaya Anadolu Lisesi’nde gördü. Hacettepe Üniversitesi Eczacılık Fakültesi’nden 2019’da mezun oldu. Okumayı, yazmayı çok sever. Küçüklüğünden beri yüzmeyi sevmektedir.
Hikâyeler:
BAHARIN GETİRDİĞİ
ŞAHİT ÇOCUK
AYAK SESLERİ
BAHARIN GETİRDİĞİ
“Hoş geldin Gülbahar.”
“Merhaba abla, çok beklettim mi seni?”
“Yok, yeni gelmiştim ben de.”
“Bugün ne yapacağıma henüz karar veremedim ama bu el işini bitirebilirsem arkadaşıma hediye edeceğim.”
“Bir kolye mi olacak? Boynunda nasıl duracağını iyi düşün.” dedi, atölye sahibesi Ebru Hanım.
Düşünüyordum, düşünmesine ama ilham öyle bir şeydi ki ufacık bir kıpırtıda bir seslenişte belki de bir kelimede saklıydı. Dışarıdaki yağmur sesi bile ilham vermiyordu. Böylece dalmışken, Ebru Hanım atölyeyi havalandırmak belki kendiside şiir gibi yağan yağmurdan bir hisse alabilmek için pencereyi açtı. İçeriye bir parça ilhamın girdiğini hissettim. Hırçın rüzgârın sürüklediği az ilerideki çınar ağacının sararmış bir yaprağı, taze ve soğuk toprak kokusunu da alıp pencereden içeri girdi. Hafifçe ürperdim. Yaprağın bu zarif düşüşüne rüzgârın uğultusu eşlik etti. Gülümsedim. Yollarını gözlediğim hissiyat gökten düşüvermişti önüme. Sararmış ıslak yaprağı elime aldım. Zamanda geriye yolculuğum için bir anahtardı elimdeki ve beni o ana götürüverdi.
“Rahat bırak o yaprağı!” dedi Ebru Hanım muzip bir gülümsemeyle. “Fırını az önce açtım, o ısınırken biz de işimize başlayalım.” dedi. İçeri giren soğuk havadan üşümüş olacak ki kollarını elleriyle ısıtmaya çalıştı. “Burası da iyice soğumuş, benim sevgili ilham perilerim kaçıverirler soğuktan, belki seninkiler de çoktan kaçmıştır.” deyip pencereyi kapadı.
Yaptığı işten emin insanlarda bulunan hafif küstahlıkla bakır levhalardan birini aldım. İstediğim şekli üzerine çizdikten sonra levhayı kesmeye başladım. Bir yandan da renkleri düşünüyordum. Zihnimde sonbaharın tonları arasındaki geçişin uysallığı canlandı. Tüm renkler birbirlerini kabul ediyorlar, kendi aralarında fazlaca farklılığa tahammül edemiyorlardı. Onların birbirlerine boyun eğişi her mevsim geçişinde yaşanan dönüşümün kendineydi. Renkler bu dönüşümü ölüm öncesi bir şenlik olarak yaşıyor ancak bunun gelecek bahara bir davetiye olduğunu biliyorlardı. Bu davete gönülden itaat ediyorlardı. Bu itaatkâr renklerden hangisini seçsem diye düşünürken, onun beyaz tenine kırmızının ne kadar yakıştığını hatırladım. Evet, rengimi bulmuştum.
Bakırı kesme işimi bitirip kestiğim parçadan ipin geçeceği bir delik açtım. Polisaj makinesinde levhayı iyice parlattım. Küçük cam parçaları içeren mine tozlarıyla bakır levhanın pürüzsüz yüzeyini taşırmadan boyamaya çalıştım. Dikkatli davranıyordum çünkü bu sulu renklerin ne yapacağı pek belli olmazdı. Mine tozları eridikten sonra bakır yüzeye tutunur, onu renkli bir cam gibi kaplardı. Hazırladığım mine işini fırına dikkatlice yerleştirdim. Şimdi bu küçük kızgın fırında pişmekte olan minenin bir kalbi olsaydı, hediye edileceği güzel kızı bilseydi erimiş camın en parlak halini yansıtmak için elinden geleni yapardı diye düşündüm.
Sabırsızlığım saniyelerin zamanı ilerletme telaşını azaltıyordu. Sanki fırındaki yüksek sıcaklık mineye tesir etmiyor, Ebru Hanım’ın göz kapakları daha yavaş birbirine kavuşuyordu. Atölyenin tahta penceresi içeriye girmeye çalışan rüzgârı uğultuya çeviriyordu. Rüzgârın akıncıları bu uğultular olmalıydı. Hepsi birden hatıralarıma hücum ediyorlardı. Tanıdık bu seslerle kendimi farklı bir zamanda buluverdim.
Tahta pencereden içeri yine aynı uğultunun girdiği eski ama bakımlı bir evdeydim. Pencereyi örten dantelli perde bu uğultulara eşlik edercesine dans ediyordu. Ben ve küçük kız, pencerenin önündeki koltukta oyun oynuyorduk. Kızın kumral lüleli saçları her hareketinde havalanıyordu.
“Abla.” dedi. “Yapraklar ağaçların kardeşleri değil midir?”
“Evet, öyledir.” dedim.
“Peki, yapraklar yere düşüyor çöpçü de onları süpürüyor. Bir daha birbirlerini hiç göremiyorlar mı?”
“Elbette görüyorlar. Ağaçların yaprakları baharda yeniden çıkacak. Yani sonbahar ve kış geçince yine görüşecekler.”
“Üstünden ne çok zaman geçiyor.” Küçük kız bunu derken elleriyle ayları saymaya çalıştı. “Of, amma da çokmuş. Ağaç yapraklarını nasıl unutmuyor abla?
“Ağaç o soğuklarda baharı, kardeşlerini düşünüyor. Öyle ısınıyor. Yaprağını unutan ağaç mı olur hiç? Eğer unutursa kuruyuverir. Sen merak etme. Bizim bu koca çınar unutkan değildir. Hadi gel, dışarı çıkalım.” dedim.
Uğultulu