Зразумела, у дадзенай кнізе мы сканцэнтруемся на міфах, звязаных з Вялікім княствам Літоўскім, бо паказаныя ў гістарычных працах карціны жыцця гэтай даўно знiшчанай, але ўсё яшчэ такой важнай, дзяржавы, утрымліваюць шмат выдумак, пералік якіх можна пачаць ад уяўных партрэтаў уладцаў (ці ведалі вы, што вядомыя партрэты Вітаўта толькі выдумка мастакоў, якiя не бачылi яго) і скончыць прычынай смерці апошняга вялікага князя.
Зрэшты, у кнізе мы ў асноўным засяродзімся на самым раннім перыядзе існавання дзяржавы, які, у той жа час, з'яўляецца і самым загадкавым, як і самым міфалагізаваным.
Аўтар не пазіцыянуе дадзеную кнігу навуковым адкравеннем. У ёй не прадстаўлены сенсацыйныя матэрыялы Полацкага летапісу, знайсці які мараць многія спецыялісты па гісторыі ВКЛ, ці іншыя неверагодныя знаходкі. Тут мы разгледзім больш-менш вядомыя звесткі, але затое разгледзім максімальна непрадузята.
У дадзенай кніжцы, напісанай дастаткова лёгкай мовай, мы паспрабуем абыйсціся без дэманстрацыі фантазій пад маскай навуковых фактаў, а замест гэтага зоймемся разбурэннем звыклых, але непраўдзівых клішэ, якія даўно ўжо сталі вельмі шырока вядомымi нават у асяроддзі людзей далёкіх ад гісторыі.
Разбурацца будуць як міфы літоўскай гістарыяграфіі, так і беларускай, ды і ўвогуле ўсе, што трапілi пад гарачую руку аўтара дадзенай кнігі.
Вядома, крушэнне стэрэатыпаў можа выклікаць непрыемныя адчуванні ў некаторых чытачоў, але ж, мабыць, лепш бачыць факты ў святле рэальнасцi… Ці ўсё ж не?
Так ці інакш, кніга пісалася дзеля стварэння аб'ектыўнай карціны, і аўтар не дазволіў сабе «перацягваць коўдру» на чый-небудзь бок, кіруючыся пры гэтым, скажам так, нацыянальнымі сімпатыямі, а ў такім «сiмпатыйным» ключы часцяком працуюць аўтары публікацый пра раннюю гісторыю ВКЛ.
Яшчэ адной важнай задачай, пасля разбурэння гістарычных міфаў, будзе асэнсаванне праблемы нацыянальнага міфа беларусаў і нават, у пэўным сэнсе, яго канструяванне.
Так-так, дарагія чытачы, мы разбурым адны міфы, каб стварыць іншы – як жа інакш.
Такім чынам, у кнізе расказваецца пра тое, хто такія русіны, літвіны, літвіністы і інцэптабеларусы, а таксама пра тое, хто насамрэч стварыў ВКЛ.
Ці быў захоп літоўцамі гарадоў Панямоння? Ці з'яўляўся Навагрудак сталіцай краіны? Ці існавала старабеларуская мова і ці маюць беларусы права на спадчыну Княства, і калі так, то як гэта пераканаўча даказаць? Гэтыя пытанні, як і многія іншыя, аўтар разглядае ў дадзенай працы, абапіраючыся пры гэтым на дакладныя крыніцы.
Цагліна з гродзенскага замка Вітаўта з геральдычным знакам Калюмны.
Аб некаторых перадумовах стварэння ВКЛ і першых этапах яго існавання
Першапачаткова Вялікае княства Літоўскае будавалася па прынцыпе аб'яднання старажытнарускіх княстваў Панямоння з землямі літоўскіх уладароў. Станаўленне княстваў Русі адносна нядрэнна прасочваецца па пэўных крыніцах, дзякуючы захаванасці (хай і ў выглядзе копій) старажытнарускіх летапісаў.
Дзяржаўтваральныя працэсы ў літоўскіх землях, з-за адсутнасці ўласна літоўскіх летапісаў перыяду X—XIII стагоддзяў, пакрытыя цемрай і фактычна апісваюцца на падставе ўрыўкавых, скупых згадак, якія дапаўняюцца дадзенымі ад спецыялістаў дапаможных гістарычных дысцыплін.
Часцяком літоўскія плямёны X – XII стагоддзяў, у межах беларускай гістарыяграфіі, малююцца вельмі адсталымі ў сваім развіцці ў параўнанні з жыхарамі мясцовых славянскіх гарадоў Кіеўскай Русі. Хоць гісторыкі не могуць, на падставе вядомых крыніц, даказаць, на гэтым адрэзку развіцця старажытных літоўцаў, наяўнасць у іх каменнага дойлідства і пісьменства, тым не менш дадзеныя археалогіі, атрыманыя ў выніку вывучэння аднаго з найцікавейшых археалагічных помнікаў Літвы, Кернаўскага гарадзішча, кажуць аб існаванні там дастаткова буйнога паселішча, жыхары якога карысталіся немалым наборам найбольш патрэбных бытавых рэчаў і нават прадметамі раскошы.
Літоўскія гісторыкі нярэдка спрабуюць абвясціць Кернаў першай сталіцай іх дзяржавы, ці нават сталіцай Міндоўга, хоць якія-небудзь неабвержныя ці хаця б важкія доказы, для гэтага меркавання, адсутнічаюць.
Так ці інакш, варта падкрэсліць, што для таго, каб празмерна прымяншаць узровень развіцця літоўскіх плямёнаў насамрэч няма падстаў.
Упрыгожванні ў музеі Кернава.
Са старажытнарускіх летапісаў вядома, што літоўскія плямёны актыўна прыцягваліся мясцовымі Рурыкавічамі, якія кіравалі на тэрыторыі будучай Беларусі, да ваенных аперацый падчас паходаў славянскіх дружын, у тым ліку і барацьбе старажытнарускіх князёў памiж сабой.
Уцягнутасць літоўцаў у ваенную справу іх больш высокаразвітых